Αναβάλουμε την ζωή μας περιμένοντας... Τι περιμένεις;

ΘΕΜΑΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής 

Γιάννης Ξηντάρας *

(xidaras.gr)

Οι άνθρωποι δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι μ' αυτό που έχουμε... Κι όλο προσπαθούμε να αποκτήσουμε κάτι περισσότερο... Μέχρι τότε, μέχρι να νοιώσουμε “πλήρεις” περιμένουμε... Τι περιμένουμε; Να έχουμε περισσότερα χρήματα, περισσότερο χρόνο, περισσότερη εμπειρία, περισσότερη ευτυχία... Αναβάλουμε την ζωή μας περιμένοντας...

 Όμως η ζωή δεν μπορεί να περιμένει εμάς. Η ζωή προχωράει εμπρός... Ακάθεκτη, ασταμάτητη, συνεπής στο βιολογικό της ρολόι, συνεχίζει... Η ζωή προχωράει εμπρός... Η ζωή δεν κάνει στάσεις, δεν δίνει παρατάσεις, δεν κάθεται... Ο χρόνος της ζωής μας προχωράει - αν θα πάμε μαζί του είναι δική μας υπόθεση... Η δική μας ευκαιρία να ζήσουμε!

 Ας μην αναβάλουμε λοιπόν, για αύριο, αυτό που μπορούμε να κάνουμε σήμερα. Ας ζήσουμε σήμερα, την κάθε μέρα, ας αδράξουμε το μεδούλι της, ας βαδίζουμε “στα χνάρια των χαμένων ποιητών”... Ας βρούμε το νόημα, ο καθένας το δικό του νόημα, τα δικά μας νοήματα, με όσα και όσους συνδεόμαστε, τις σχέσεις μας, την εργασία, τους φίλους, ένα νόημα για την πολύτιμη ρουτίνα της καθημερινότητας μας...

Διαφορετικά η ζωή είναι σαν να μπαίνει σε μία παρένθεση... Μία παρένθεση και μέσα της τρεις τελείες(...). Αναμονή...

Η ζωή μας σε τρεις τελείες: Τίποτα δεν ξεκινάει και τίποτα δεν τελειώνει, γι' αυτό ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι, δεν καταφέρνουμε να νοιώσουμε επαρκείς, δεν μπορούμε να ευχαριστηθούμε τα πράγματα, τους ανθρώπους , την φύση... Αναμένουμε την πληρότητα, τη βελτίωση, “κάτι καλύτερο”, “ κάτι περισσότερο”, με κίνδυνο αυτό να μην έρθει ποτέ... Ανηδονία, έλλειψη ευχαρίστησης, προπομπός μίας ζωής μέσα στην κατά-θλίψη...

Η ζωή μας, η ζωή όλων μας, είναι μία και μοναδική. Το παρόν σημείωμα είναι ένα προσκλητήριο για να τη ζήσουμε, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς ναι μεν..., χωρίς φόβο αλλά με πάθος... Ένα προσκλητήριο να μην την θυσιάσουμε στο βωμό του lifestyle, στις επιταγές ενός “ανήθικου” καταναλωτισμού, οπού τίποτα δεν είναι αρκετό, πάντα πρέπει να έχουμε  κι άλλο, πιο πολύ, πιο καλό... για να νοιώσουμε καλά, καλύτερα, άριστα.

Μην περιμένετε. Η ζωή είναι άριστη από μόνη της. Αρκεί να την σφυχταγκαλιάσουμε και να ζήσουμε το κάθε λεπτό! Ζήστε το κάθε λεπτό, την κάθε ώρα, την κάθε μέρα: Ζήστε με πάθος για την ίδια την ζωή!

                             __________

(*) Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Ο Πέδρο Ολάγια συζητά για τη Δημοκρατία, το «γήρας», το χθες και το σήμερα

  Συνεντεύξεις     

Pedro Olalla: Σύντομος Διάλογος με έναν Ισπανό Πρεσβευτή του Ελληνισμού

γράφει ο  Σέργιος Μοσχονάς
-03/10/2018

Ο Πέδρο Ολάγια (Pedro Olalla González de la Vega) γεννήθηκε το 1966 στο Οβιέδο της Ισπανίας – κοντά στο «μονοπάτι» που οδηγεί στο Σαντιάγο της Κομποστέλλα. Σπούδασε φιλολογία κι ασχολήθηκε με τη συγγραφή, τη μετάφραση, τη διδασκαλία, την τέχνη της φωτογραφίας και, τα τελευταία χρόνια, με τη σκηνοθεσία και την παραγωγή ταινιών. Μετοίκησε στην Αθήνα το 1994.

Πρωτογνώρισα τον Ολάγια, τον Πέδρο, πριν αρκετά χρόνια όταν παρακολούθησα τα σεμινάριά του στο Φροντιστήριο Ιστορικών Επιστημών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών τα οποία αφορούσαν στη Γεωγραφία των Αρχαίων Ελληνικών Μύθων. Αργότερα, ταξιδέψαμε παρέα μέχρι τη Νάουσα, όπου και βρέθηκα βοηθός του στο ντοκιμαντέρ που είχε αναλάβει να δημιουργήσει για το Νυμφαίο της Μίεζας, «τον κήπο του Αριστοτέλη».

Ανάμεσα στο πολυσχιδές έργο του, ο Μυθολογικός Άτλαντας της Ελλάδας– ένα μνημειώδες έργο για τον Ελληνικό Πολιτισμό –, το Νέο Έλληνο-Ισπανικό Λεξικό και ενδιαφέροντα βιβλία όπως Ευδαίμων Αρκαδία και η Ελλάδος Ελάσσων Ιστορία. Ανάμεσα στα οπτικοακουστικά του έργα, μια σειρά ντοκιμαντέρ (ΕΤ1) για τους τόπους των Μύθων, αλλά και μια μεγάλου μήκους ταινία για τον Μανώλη Καλλιγιάννη, με τίτλο «Με τον Καλλιγιάννη. Κινηματογραφικό πορτραίτο». Με τα λόγια του Πέδρο: Φυγάς, φοιτητής, μισθοφόρος, αεροπόρος, ναυπηγός και θαλασσοπόρος, ο Μανώλης Καλλιγιάννης εγκατέλειψε στα 17 του την πατρίδα του τη Λέσβο με το όνειρο να γίνει ζωγράφος και μόνο ζωγράφος […] Το φιλμ «Με τον Καλλιγιάννη» είναι ένα κινηματογραφικό σόλο, μια ενδιαφέρουσα δημιουργική πρόκληση και, το δίχως άλλο, μια ταινία διαφορετική πέρα από το ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία.

Ποιος είναι, ωστόσο, ο Πέδρο Ολάγια, ο Ισπανός που έχει διανύσει εκατό χιλιάδες χιλιόμετρα στην ελληνική γη κι έχει καταγράψει με τον φακό του και με το μολύβι του την ιστορία των μύθων αυτής της χώρας;

Θέλω να πιστεύω ότι εξακολουθεί να είναι ο ίδιος που ήταν τότε, όταν έκανε αυτά: ένας ελληνιστής που ήθελε να ασχοληθεί με τον ελληνισμό επί τόπου, ένας άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τον ουμανισμό ως στρατευμένη στάση ζωής υπέρ του ανθρώπου, ένα βασανισμένο πνεύμα, ένας προσγειωμένος ιδεαλιστής, κάποιος που ακόμα θέλει να αλλάξει τον κόσμο…

Τελευταία, ο Πέδρο Ολάγια επιδίδεται πιο συστηματικά στη συγγραφή δοκιμίων, πάντα με έντονο λογοτεχνικό ύφος. Ένα από αυτά, γραμμένο από την αρχή με τη σκέψη να γίνει και ταινία, απέκτησε πρόσφατα αυτή τη μορφή: «Η μετέωρη Ελλάδα». Μια μεγάλου μήκους ταινία, χωρίς διαλόγους, που «δεν δίνει λόγο» στον πρωταγωνιστή: εκείνος, ένας αφηγητής, ένας περιπατητής, ένας πολίτης, τριγυρίζει την Αθήνα και περιεργάζεται το τοπίο της συλλογιζόμενος. Μια πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία η συνεργασία μου με τον Ολάγια: δεν υπήρχε ο «στεγνός» επαγγελματισμός, ούτε τα πολυάριθμα συνεργεία που συνήθως πλαισιώνουν ένα κινηματογραφικό γύρισμα. Ο Ολάγια, μοναχικός δημιουργός την ώρα της καταγραφής των εικόνων, γράφει το σενάριο σε ένα μαύρο τετράδιο το οποίο συμβουλεύεται συχνά, πριν από κάθε πλάνο. Πηγαίνει ανιχνεύοντας το τοπίο, περιεργαζόμενος τον χώρο και στήνει ένα τρίποδο – επίσης μοναχικό, δίχως τη συμβολή άλλων μέσων – με την ψηφιακή κάμερα. Ο Ολάγια προσέχει σχολαστικά τα πάντα, τον συγκινεί η λεπτομέρεια των πραγμάτων. Αναζητά τον ιδανικό καιρό για να πλαισιώσει το σενάριό του. Αναζητά το ίδιο φως για να μπορέσουν να αναμειχθούν οι διάφορες σκηνές μεταξύ τους. Τα πλάνα του Ολάγια έχουν ένα στοιχείο που τον χαρακτηρίζει: τη γωνία. Μια γωνία μέσα από την οποία ο ίδιος εμφανίζεται ή προς την οποία περπατά και στην οποία χάνεται…

Φίλε Πέδρο, πριν έναν περίπου χρόνο, βρεθήκαμε και πάλι «συνταξιδιώτες» στην πόλη μας, την Αθήνα, γυρίζοντας από τόπο σε τόπο και καταγράφοντας με μια κάμερα μια προσωπική σου αναζήτηση σε σχέση με τη Δημοκρατία. Ποιό είναι τελικά το αποτέλεσμα και το συμπέρασμα αυτής της περιδιάβασής σου στον αθηναϊκό χώρο; Ποια η σχέση της γης αυτής με τη Δημοκρατία, τότε και τώρα;

Το «αποτέλεσμα» είναι μια ταινία για τη δεοντολογία της δημοκρατίας, μια όπτικο-ακουστική εκδοχή του ομώνυμου έργου μου «Η μετέωρη Ελλάδα», στο οποίο προσδίδει νέα μορφή και, ευελπιστώ, νέα πνοή. Το «συμπέρασμα» είναι πολυσύνθετο: νομίζω ότι, με αυτή την προσπάθεια αναθεώρησης της δημοκρατίας από τον ίδιο χώρο που κάποτε υπήρξε λίκνο της και που σήμερα εξελίσσεται σε τάφο της, αποκτάμε συνείδηση των πραγματικών αρχών της -ιστορικών και ηθικών-, αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για ένα ριζοσπαστικό όραμα που εξακολουθεί να είναι επαναστατικό, και καταλαβαίνουμε ότι είναι εξ ορισμού ένα εύθραυστο και απαιτητικό σύστημα διακυβέρνησης που βασίζεται στην πολιτική αρετή των πολιτών και που, χωρίς αυτή, στερείται βάσεως.

Μια μεγάλου μήκους ταινία, ένα σχεδόν δίωρο έργο το οποίο γυρίστηκε αποκλειστικά στον αθηναϊκό «μικρόκοσμο». Πόση ήταν η διάρκεια των εργασιών για την αποπεράτωση της ταινίας σου; 

Είναι δύσκολο να το υπολογίσει κανείς, διότι η ταινία «πατάει» σε ένα προηγούμενο έργο, το οποίο είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής. Πρόκειται, όπως είπα, για την οπτικοακουστική μεταφορά ενός προϋπάρχοντος έργου, που στην ουσία είναι το ίδιο. Για αυτό τα σύνορα θολώνουν.

Από κινηματογραφική άποψη, το βιβλίο «επηρεάζει» πολύ την ταινία –που σαφώς θα ήταν διαφορετική αν δεν υπήρχε αυτό–, αλλά ταυτόχρονα, σε αυτή την περίπτωση, το βιβλίο ήταν ήδη γραμμένο με πολύ κινηματογραφικό τρόπο, πράγμα που βοήθησε στο «σμίξιμο».

Συνολικά, μπορεί να ασχολήθηκα με αυτή την ταινία έναν ολόκληρο χρόνο, αλλά αυτό το καλό έχει το «κινηματογραφικό σόλο», ότι δεν υπάγεται στους ρυθμούς και στις δεσμεύσεις μιας συμβατικής παραγωγής: σου δίνει μεγαλύτερη ελευθερία και σου επιτρέπει να κάνεις «συνταγές γκουρμέ». Θυμάμαι την πρώτη προβολή, την πρεμιέρα της ταινίας σου στην Αθήνα, στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Ήταν μια συγκροτημένη παρουσίαση του έργου σε συνδυασμό με μια συζήτηση στο τέλος κι ένα θερμό χειροκρότημα που τη συνόδευε.

Θα ήθελες να μας αναφέρεις τη δική σου εμπειρία από τη βραδιά εκείνη;

Η εκδήλωση που αναφέρεις ήταν η πρεμιέρα της ελληνικής εκδοχής. Είχαν προηγηθεί κι άλλες εκδηλώσεις στην Ισπανία με την ισπανική βερσιόν, και για αυτό είχα ήδη εικόνα για την ανταπόκριση και τη δυναμική του κοινού απέναντι στο συγκεκριμένο έργο. Υπήρχε όμως μια διαφορά σημαντική: στην περίπτωση της Αθήνας, ήταν επί το πλείστον ένα κοινό Ελλήνων, και η αντίδραση θα μπορούσε να μην είναι η αναμενόμενη. Το θέμα της δεοντολογίας της πολιτικής και της δημοκρατίας μας αφορά όλους, αλλά το γεγονός ότι πραγματεύεται με θέατρο την Αθήνα –αρχαία και σύγχρονη– και με αφορμή την τωρινή κατάσταση θα μπορούσε να προκαλέσει πιο έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις στους Έλληνες. Η έκπληξή μου ήταν ακριβώς αυτή: στις πολλές προβολές με συζήτηση που έχουμε κάνει μέχρι τώρα, η ορθολογική και η συναισθηματική αντίδραση των ξένων (κυρίως Ισπανών) ήταν εξίσου μεγάλη με αυτή των Ελλήνων, για να μην πω μεγαλύτερη!

Ποιες άλλες ευκαιρίες θα υπάρξουν για να απολαύσει κανείς τη «Μετέωρη Ελλάδα»;

Ελπίζω ότι πολλές. «Η μετέωρη Ελλάδα» δεν είναι μόνο ένα βιβλίο και μια ταινία, είναι μια πρωτοβουλία εν τω γίγνεσθαι που έχει σκοπό να καλλιεργήσει την πολιτική συνείδηση και να παροτρύνει στην περισυλλογή και τον διάλογο για την αναγκαία αναθεώρηση της υπάρχουσας «δημοκρατίας». Σε αυτή τη γραμμή, έχουμε ήδη οργανώσει προβολές και εκδηλώσεις σε συνεργασία με περισσότερους από πενήντα φορείς και είμαστε πάντα ανοιχτοί σε νέες προτάσεις. Επίσης, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να συμμετάσχει στην πρωτοβουλία και να έχει πρόσβαση στο έργο μέσω του ιστότοπου www.pedroolalla.com.

Γιατί «Μετέωρη Ελλάδα»; Γιατί αυτός ο τίτλος που, ενώ είναι υπέροχος και ιδιαίτερα στοχευμένος, αποπνέει έναν έντονο προβληματισμό;

Θα σου απαντήσω με ένα απόσπασμα του έργου: «ἥ ῾Ελλὰς ἅπασα μετέωρος ἦν», έγραψε ο Θουκυδίδης. «Μετέωρος» σημαίνει στον αέρα, αυτό που αιωρείται, που πλανάται· αλλά σημαίνει και το επισφαλές, το αβέβαιο· και, τέλος, το εκκρεμές, το ανεκπλήρωτο. Έτσι, στον αέρα, λέει ο ιστορικός ότι ήταν όλη η Ελλάδα τότε που η Σπάρτη έλαυνε ενάντια στην Αθήνα, διασχίζοντας αυτούς τους γαλαζωπούς λόφους που διακρίνονται εκεί στο βάθος, ενώ στις δυο αντίπαλες πλευρές, παράτολμοι και αμέριμνοι νέοι ανυπομονούσαν να ξεχυθούν στον πόλεμο. Σήμερα, η Ελλάδα, χώρα και ηθική πρόκληση συνάμα, εξακολουθεί να είναι μετέωρη, πλανώμενη, σκόρπια. Και αβέβαιη ακόμα, και ανεκπλήρωτη. Και, αναμφίβολα, επισφαλής, αιώνια απειλούμενη.

Είναι εφικτό να ζήσουμε στον 21ο αιώνα την Αθηναϊκή Δημοκρατία;

Είναι απολύτως εφικτό -και απαραίτητο- να εξακολουθήσουμε να αναζητούμε, στον 21ο αιώνα, τα ίδια ιδανικά που εκείνοι αναζήτησαν τότε. Ίσως τα εργαλεία ή τα μέσα δεν μπορούν να είναι τα ίδια, αλλά τα ιδανικά δεν είναι καθόλου παρωχημένα και θα εξακολουθήσουν να είναι χρήσιμα εφόσον δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραδεχτούμε ότι η «πολιτική» είναι απλώς ιδιωτική υπόθεση κάποιων ολίγων για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Πώς ορίζεται η «Δημοκρατία»; Ποιος ο ρόλος του «σεβασμού» και της τήρησης των Νόμων σε μια δημοκρατική Πολιτεία; Και ποιες θεωρείς ότι ήταν οι συντεταγμένες της Αρχαίας Δημοκρατίας;

Η δημοκρατία είναι το μόνο πολιτικό σύστημα που επιτρέπει την πλήρη και ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών στον προσδιορισμό και στην υπεράσπιση του κοινού καλού, και -πιο σημαντικό ακόμα- το μόνο πολιτικό σύστημα που την απαιτεί.

Είναι το μόνο σύστημα όπου η πολιτική δεν νοείται ως τέχνασμα για την επιβολή του κατεστημένου που συμφέρει τους ισχυρούς, αλλά ως τέχνη της συμφιλίωσης της βούλησης όλων για την καταπολέμηση του εγωισμού.

Τελευταία εξέδωσες ένα επιστολιμιαίο δοκίμιο σχετικό με το γήρας παίρνοντας αφορμή από το αντίστοιχο έργο του Κικέρωνα. Ζούμε σε μια εποχή στην οποία το δημογραφικό πρόβλημα είναι περισσότερο από ποτέ εμφανές: ο άνθρωπος γεννιέται, γνωρίζει, μαθαίνει, επεξεργάζεται τα ερεθίσματα που του προσφέρονται και – τέλος – οφείλει να στοχάζεται. Αποτελεί, όμως, το γήρας έναν δρόμο προς την ωρίμανση; έναν δρόμο προς τη σοφία;

Το να γερνάμε καλά -το ευ γηράσκειν- δεν είναι τίποτα διαφορετικό από το να καταφέρουμε το ευ ζην μέχρι το τέλος της ζωής μας. Είναι, επομένως, κάτι που, παραδόξως, πρέπει να μάθουμε από νωρίς. Μια διαδικασία της οποίας η επιτυχία εξαρτάται τόσο από την προσωπική καλλιέργεια των ικανοτήτων και της στάσης ζωής μας όσο και από την ικανότητα της κοινωνίας να κάνει εφικτή αυτή την καλλιέργεια και να ανταποκριθεί στις θεμιτές ανάγκες όλων μας. Αυτό καθιστά το ευ γηράσκειν ένα εγχείρημα προσωπικό και συλλογικό συνάμα, δηλαδή συνάμα ηθικό και πολιτικό.

Στον λόγο που εκφώνησες κατά την αναγόρευσή σου σημείωνες: Πρεσβευτές Ελληνισμού. Τι είναι αυτό που πρεσβεύουμε;

Αυτό που ονομάζουμε ελληνισμός δεν είναι απλώς ο πολιτισμός μιας χώρας ή ενός λαού. Είναι σαφώς μια κληρονομιά πολύ πιο πολύπλοκη και οικουμενική. Θα ήθελα να σταθώ σε δύο λέξεις: στην Οικουμενικότητα και στον Ελληνισμό. Ζούμε στην θλιβερή κοινωνία της Παγκοσμιοποίησης όπου ο όρος Οικουμενικότητα θα μπορούσε να «διαβρωθεί». Ζούμε, επίσης, σε μια εποχή όπου ο Πολιτισμός έχει χάσει το βάρος που θα έπρεπε να του αναλογεί ως θεμέλιο του παγκόσμιου πραγματικού πλούτου, ενώ ο «πραγματικός πλούτος» έχει καταδυναστεύσει κάθε ιδέα, κάθε σπιθαμή ελπίδας του Ανθρώπου.

Οικουμενικότητα και παγκοσμιοποίηση είναι δύο έννοιες αντικρουόμενες. Η οικουμενικότητα είναι η αναζήτηση όσων είναι κοινά και έμφυτα στον άνθρωπο, καθώς και η προσπάθεια αυτά τα γνωρίσματα και τα αγαθά -ηθικά και υλικά- να γίνουν σεβαστά και προσιτά σε όλους. Η παγκοσμιοποίηση, αντιθέτως, είναι ένας μηχανισμός σφετερισμού των αγαθών και των δικαιωμάτων ολόκληρης της ανθρωπότητας από μια χούφτα προνομιούχων, εξουδετερώνοντας όποια αντίσταση μπορούν να προβάλουν τα σύνορα, τα κράτη, οι νόμοι, τα δικαιώματα, η καλώς νοούμενη πολιτική και όλα τα κεκτημένα του πολιτισμού.

Ποια είναι τα σημεία της Αθήνας στα οποία επιστρέφεις συχνά; Ποιο είναι το στοιχείο – ή τα στοιχεία – της πόλης που ταυτίζονται και «ολοκληρώνουν» τη δική σου προσωπογραφία;

Όλο το ιστορικό κέντρο. Όλα τα μέρη που αναφέρονται και εμφανίζονται στο έργο. Από τον Λόφο των Νυμφών μέχρι το παρακμιακό Δημόσιο Σήμα. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα ήμουν ο ίδιος αν όλα αυτά τα μέρη δεν ήταν μια συνεχής παρουσία στη ζωή μου, μια σταθερά. Με εμπνέουν, με υπενθυμίζουν πράγματα σημαντικά, και κάθε φορά που τα επισκέπτομαι κάπως «πεσμένος» με ανακουφίζουν.

Κλείνοντας θα ήθελα να σε ρωτήσω αν αισθάνεσαι τη γη αυτή πατρίδα σου. Και αν ναι, τι είναι αυτό που σου δημιουργεί αυτό το συναίσθημα, αυτή την ανάγκη, ίσως;

Η Ελλάδα είναι το μέρος όπου έχω περάσει τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια της ζωής μου εκούσια, και αυτή η συνειδητή επιλογή -αυτή η συνειδητή επιμονή- την καθιστά μια πατρίδα για εμένα. Σε αυτό προστίθεται το συναίσθημα -κοινό και σε άλλους ξένους- του ότι αποτελεί επίσης μια πνευματική πατρίδα. Και συναίσθημα και βίωμα μαζί συνιστούν κάτι πολύ ισχυρό. Για αυτό η Ελλάδα με πληγώνει, και όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια με πληγώνουν και με αγανακτούν απίστευτα.

Ποιά θεωρείς – αν υπάρχουν – πως είναι τα κοινά πολιτισμικά στοιχεία (ή ποιες είναι οι έντονες αντιθέσεις) ανάμεσα στην Ισπανία και στην Ελλάδα, ανάμεσα, δηλαδή, στη φυσική και στη θετή σου πατρίδα;

Όσον αφορά στην Ισπανία και στις ομοιότητες με την Ελλάδα, μπορώ να πω ότι είμαστε δύο λαοί και δύο χώρες με πολύ παράλληλους βίους. Οι διαφορές μας είναι πάντα μικρές, σε επίπεδο αποχρώσεων, και, αν και το ενδιαφέρον για τα κοινά και η συλλογική δράση μού φαίνονται λίγο μεγαλύτερα στην Ισπανία, θα μου άρεσε να είναι πολύ μεγαλύτερα και στις δύο χώρες.

_____________

https://ipolizei.gr/pedro-olalla-sinenteuksi/

"ΣΤΟ ΒΙΔΟΝΙ" διήγημα

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ



Αγαπητέ κ. Αϊβαλή, καλησπέρα σας. Σας αποστέλλω κείμενό μου με τίτλο «Στο Βιδόνι». Είναι το πρώτο κεφάλαιο του υπό επεξεργασία βιβλίου μου, που βασίζεται στις κατά καιρούς αφηγήσεις του παλαίμαχου οργανοπαίχτη και θείου μου, Γιώργου Χίνη.

Με εκτίμηση

Αγαθή Γρίβα – Αλεξοπούλου

Φιλόλογος 

~~~~~~~~~

ΔΙΗΓΗΜΑ "ΣΤΟ ΒΙΔΟΝΙ"

της Αγαθής Γρίβα – Αλεξοπούλου

Βράδιαζε. Το εκκλησάκι της Παναγίας στο Βιδόνι  είχε απομείνει έρημο κι ο κάμπος με τα ελαιοπερίβολα ολόγυρά του είχε ξαναβρεί τη συνηθισμένη του γαλήνη. Τίποτα δε μαρτυρούσε πια πως εκεί, στις δυτικές απολήξεις του μεγαλοπολίτικου κάμπου, είχε γίνει τη μέρα εκείνη μεγάλο ξεφάντωμα!

Πρωί – πρωί πανηγυριώτες από κοντινά ή μακρινότερα χωριά είχαν έρθει να λειτουργηθούν, να προσκυνήσουν τη χάρη Της, και να γιορτάσουν τη γέννησή Της. Με το που σχόλασε η εκκλησία άρχισαν τις χαιρετούρες, τις αγκαλιές και τα φιλιά· ενώ οι γεροντότεροι έστηναν κουβεντολόι μπλέκοντας τωρινά , παλιά και παλιότερα απ’ την εποχή που το Βιδόνι ήταν ένας συνεχόμενος μεγάλος αμπελώνας και η Παναγιά κυρά και προστάτισσα του. Όσο για το πανηγύρι που ακολούθησε, ήταν από εκείνα τα αυθεντικά λαϊκά πανηγύρια, όπου η εγκαρδιότητα και ο αυθορμητισμός των απλών ανθρώπων απογειώνουν το κέφι.

Από τους τελευταίους και αληθινά ευτυχισμένος έφυγε από το Βιδόνι ο Γιώργης ο Χίνης, παλαίμαχος οργανοπαίχτης και ψυχή της ορχήστρας που διασκέδασε για άλλη μια χρονιά τον κόσμο. Αυτός είχε κάνει τις συνεννοήσεις με το δήμαρχο, αυτός διέθετε τον ηχητικό εξοπλισμό της ορχήστρας κι αυτός ανάμεσα στους άλλους οργανοπαίχτες έπαιζε κιθάρα.

 Κόντευε έξι το απόγευμα, όταν επέστρεψε στο χωριό του, το Παλαμάρι. Πάρκαρε το φορτηγάκι, ξεκλείδωσε την αυλόπορτα και χύθηκε στην αυλή. Χάιδεψε βασιλικούς και καντιφέδες που ’χε αραδιασμένους δεξιά και αριστερά η κυρά – Αρετή, η γυναίκα του κι ευωδιασμένος όρμησε κατά τη σκάλα. Από το κεφαλόσκαλο τον καλωσόρισε, όπως πάντα, εκείνη.  

 – Κάηκε το πελεκούδι, κυρα – Αρετή, της πέταξε με τον αέρα του θριαμβευτή. – Αι Μπράβο! έκανε η Αρετή ευχαριστημένη μα ανυπόμονη να μάθει περισσότερα.              – Γλέντι τρικούβερτο σου λέω! Βούλιαξε το Βιδόνι από τον κόσμο! συνέχισε εκείνος βγάζοντας το σακάκι του και τραβώντας κατά την τουαλέτα, να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του. 

Ζήτησε μόνο καφεδάκι. Τι στα κομμάτια από πανηγύρι γύριζε! Φαγωμένος ήτανε και τα κρασάκια του οπωσδήποτε τα είχε τραβήξει! Πέρασε στο καθιστικό και έκανε να καθίσει στην ντιβανοκασέλα, μα το μετάνιωσε. Είχε τόσα πολλά να της πει!

– Μάντεψε Αρετούλα μου, τι μπήκε στην κλήρωση, στους λαχνούς ντε! 

Άλογο! Και μάλιστα σπουδαίο! Ορίστε το ξεφούρνισε κιόλας, πριν εκείνη προλάβει να ανοίξει το στόμα της και συνέχισε όλο ενθουσιασμό: Ένα κανελί αρσενικό οκτώ - δέκα χρονών! Στρογγυλοκάπουλο με μια χαίτη ως εκεί κάτω κι ένα μάτι ζωηρό – ζωηρό και  από καλπασμό άλλο πράμα! Εξαιρετικό ζωντανό! επιβεβαίωνε ακουμπώντας τα δάχτυλα στα χείλη του που τα ’σφιγκε σαν σε μακρινό φιλί στον τετράποδο πρωταγωνιστή του πανηγυριού.– Και ποιος τυχερός κέρδισε, μάτια μου, τέτοιο λεβέντη; αστειεύτηκε η Αρετή  ανακατεύοντας τον καφέ στο μπρίκι. Ο! χο χο! γέλασε εκείνος.                                        – Περιπέτεια, Αρετούλα μου, περιπέτεια! Τον είχε φέρει ένας Σαρακινιώτης από τη Στεμνίτσα… 

 – Ποιος, καλέ; Αυτός που έχει την ταβέρνα στην πλατεία; ρώτησε από μέσα εκείνη.   – Ναι, γεια σου, αυτός. Και να δεις σύμπτωση! Κληρώθηκε στον αδερφό του, μα πού να τον κρατήσει! Να πει ο κόσμος ότι κάνανε την κλήρωση με σημαδεμένα κουκιά! Τραβήξανε ξανά κι έπεσε σ’έναν Κόνιαρη από το Μουλάτσι. Ούτε εκείνος  το κράτησε. Στον Αργύρη το Σμαΐλη από τη Σύρνα κατέληξε. Μιλήσανε με τον Κόνιαρη και τα συμφωνήσανε· του ’δωσε ένα πεντακοσάρικο και το πήρε.

–  Αυτός μάλιστα! Έχει το κοπάδι· του χρειάζεται! επιδοκίμασε η Αρετή και σώπασε, για να τον ακούει που συνέχιζε με ανανεωμένο κέφι: 

– Ε, και να ‘βλεπες χορό που ’ρiξε ο μπαγάσας μετά! Μα και οι Μηλιώνισσες, οι πατριώτισσες σου από το Ψάρι, έδωσαν ρέστα! Όλοι παιδί μου, Ψαραίοι, Συρναίοι, Καλυβαίοι, Στεμνιτσιώτες, Καρυτινοί, Μουλατσαίοι  και Μεγαλοπολίτες, όλοι χορέψανε με την ψυχή τους! Άσε πια αυτός ο δικός μας, ο Θανάσης ο Ξηνταβελόνης! Πήδαγε σαν παιδαρέλι κι έλεγε και ξανάλεγε πως χρόνια είχε να ζήσει τέτοιο πανηγύρι. Τα είχε κοπανήσει κιόλας και ξεφώνιζε κάθε τόσο σηκώνοντας το ποτήρι. «Γεια μας! Να ζήσεις Γιώργο με την ορχήστρα σου! Να ζήσει το Παλαμάρι!»  – Και βέβαια να ζήσεις Γιώργο, είπε και η Αρετή και του σέρβιρε το καφεδάκι αχνιστό και μυρωδάτο.

Κάθισε απέναντί του και τον καμάρωνε! Η έξαψη η δική του γινόταν τώρα και δική της! Τι νόμιζαν μερικοί – μερικοί πως ο δικός της ο Γιώργης, ο Γιώργης ο Χίνης, μουσικός από το είκοσι δύο, επειδή τον έσφιξαν τα αρθριτικά, γέρασε και ξόφλησε! Όχι, μάτια μου, δεν θα τους το έκανε το χατίρι! Το ‘λεγε ακόμα η καρδιά του! Και η δική της η καρδιά, δόξα το θεό, δούλευε τώρα ρολόι! Ο βηματοδότης βλέπεις! Έτρεξε να του ξαναγεμίσει το ποτήρι με κρύο νερό. Εκείνος το ήπιε μονορούφι στην υγειά της κι έπιασε να παινεύει τον τραγουδιστή που είχανε στην ορχήστρα.

 – Σπουδαία φωνή αυτός ο Τσακανίκας! Καθαρή, δυνατή, ζεστή και γλυκιά! Αηδόνι, παιδί μου!    

– Καλά,  Γιώργο μου, καλά! τον έκοψε εκείνη. Τα λέμε κι αργότερα αυτά. 

Έβλεπε τον ενθουσιασμό του, μα καταλάβαινε και τις ανάγκες του. Έπρεπε να ξεκουραστεί λίγο· να ησυχάσει το κεφάλι του από τη βουή, να απλώσει τα πόδια του. Τόσες ώρες στημένος στην καρέκλα θα ήταν πιασμένος, κι ας μην το ομολογούσε.

 Κι εκείνη έπρεπε να βγει, να μαζέψει τις κατσίκες, να ταΐσει κότες και κουνέλια, να ανοίξει το νερό, να ποτίσει το περιβολάκι τους

Τέτοια της ήταν παιχνιδάκι! Καθημερινός περίπατος!

«Αν έχεις μουσαφίρηδες, τότε μάλιστα, δυσκολεύει το πράμα!» συλλογίστηκε. «Βραστά, σούπες, ψητά, στιφάδα, τηγανητά, μακαρονάδες, χυλοπίτες, πιλάφια, κεφτέδες! Μη σου αρπάξουν, μη σου μείνουν άψητα, μη σου λασπώσουν, μην τα παραπατήσει το ξύδι, μη σου κόψει το αυγολέμονο! Να τα ’τοιμάσεις όλα, να τα κρατήσεις ζεστά, να τα σερβίρεις στην ώρα τους!» Κόσμο και κόσμο είχε τραπεζώσει στο πενήντα τόσα χρόνια του γάμου τους η κυρά – Αρετή. Και ποιοι δεν πέρασαν το κατώφλι τους και δεν έφαγαν και δεν ήπιαν μαζί τους! Οργανοπαίχτες και τραγουδιστές, συνάδερφοι του Γιώργη της, φίλοι, γνωστοί, γείτονες, όλο το Παλαμάρι. Έπειτα ήταν και οι συγχωριανοί τους που έμεναν στην Αθήνα και κάθε τόσο κατέβαιναν στο πατρικό τους στο χωριό και πετάγονταν και στου Γιώργη. Αλλά και παπάδες και  ψαλτάδες, που Κυριακή παρά Κυριακή έρχονταν στο Παλαμάρι κι εκείνοι έδιναν το παρόν. Ήταν, βλέπεις , κοινοτάρχης παλιότερα ο Γιώργης της, πάρεδρος στον καλλικρατικό δήμο Τρικολώνων αργότερα, κι ακόμα και τώρα επίτροπος στην εκκλησία. Εκτός από τους ξένους βέβαια ήταν και οι συγγενείς: ο αδερφός του Γιώργη, η αδερφή του, τα ξαδέρφια του, οι αδερφές της Αρετής , ο αδερφός της, και τα ανίψια τους, Τόσα ανίψια! Όλους τους φρόντιζε η Αρετή δικούς και ξένους.  Μη φύγουν νηστικοί, μη δεν πάρουν γλυκό,  μη δε φάνε και φρούτο! Και τους κατευόδωνε γεμίζοντας σακούλες τα φιλέματα! Τέτοια νοικοκυρά ήταν η Αρετή και τέτοιο σπίτι κράτησε τόσα χρόνια, ανοιχτό και φιλόξενο! Και τώρα ακόμα τέτοιο το θέλει το σπίτι τους ο Γιώργης! Και οι δυο τους δηλαδή! Κι ας κοντεύει η Αρετή τα ογδόντα, κι ας πλησιάζει εκείνος τα ογδόντα πέντε!

Μόνος πίσω στην κάμαρή του ο παλαίμαχος μουσικός δεν έλεγε να ξεκολλήσει το μυαλό του από τις μεγάλες στιγμές της γιορτινής μέρας που έφτανε στο τέλος της. Τραγούδια και μουσική ηχούσανε ακόμη στ’ αυτιά του και σαν σε ταινία μπροστά στα μάτια του περνούσαν με τσαλίμια και τσακίσματα γυναίκες και άνδρες  παραδομένοι στα καλαματιανά και τα τσάμικα κι εκείνος ανάμεσά τους να χορδίζει την κιθάρα και τις καρδιές τους.  «Ξέδωσε ο κόσμος» συλλογίστηκε. «Ξέδωσε ο κόσμος και αναστήθηκα εγώ» συμπλήρωσε φωναχτά τη σκέψη του. Και στ’ αλήθεια είχε αναστηθεί. Δύο χρόνια χωρίς πανηγύρι, μακριά από χοροστάσι, πλάνταξε! Πρώτα τα προβλήματα και η εγχείριση της Αρετής και ύστερα τα δικά του, η μέση του και το ρημάδι το γόνατο του, τον είχανε διπλώσει στα δυο. Μα από την περασμένη άνοιξη τα πράγματα είχαν στρώσει.   

Περίμενε πώς και τι το μικρό πανηγυράκι της Αγίας Μαρίνας! Να ψάλλουνε τη χάρη της, να κάνει ωραία και καλά απόλυση ο παπα – Χρήστος κι ύστερα να κατέβουνε κάτω στον πλάτανο,  να φάνε και να γλεντήσουν! Μα η ανώμαλη κατάσταση, το παρ, ολίγον Grexit, βρε αδερφέ, οι κλειστές τράπεζες τρόμαξαν τον κόσμο. Τι κι αν έλεγε πως είχε κάνει εκείνος τα κουμάντα του για τα ψητά και τα ποτά! Κανένας δεν τον άκουγε.   «Μου ’στειλε κάποιος από τους δικούς μου ένα - δυο χιλιάρικα να φάμε και να πιούμε στην υγειά του» είπε εμπιστευτικά στο συμβούλιο του συλλόγου. Άδικος κόπος!  Ξεμείναμε με το αντίδωρο και τους πέντε άρτους!

Και το Δεκαπενταύγουστο στο μεγάλο πανηγύρι του χωριού κρύα πράματα· ελάχιστος κόσμος είχε μαζευτεί το βράδυ στο προαύλιο της εκκλησίας. Κρίμα! και είχε καρδιοχτυπήσει τόσο, μη και δεν προλάβουν οι μαστόροι να περάσουν την πλακόστρωση. Πλάκες Καρύστου, παρακαλώ! Το ’χε τάμα και το ’κανε! Και δεν ήταν μόνο ο λίγος κόσμος· ήταν και η μουσική! Κονσέρβα, σου λέει, cd και dj! Ούτε που πήγε, ούτε που ήρθαν γυρεύοντάς τον.Μα και στα γύρω χωριά, απ’ ό,τι είχε ακούσει, κομμένα τα ξεφαντώματα. Στη Στεμνίτσα, το κεφαλοχώρι, και μόνον ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο καταλήξανε στον Κώστα τον Κόκκορη και το συγκρότημά του. Όχι, ότι δεν είναι καλός καλλιτέχνης! Όχι, όχι, το αντίθετο μάλιστα! Αλλά βλέπεις, οι δήμαρχοι και οι αντιδήμαρχοι την εποχή των παχιών αγελάδων και των μεγάλων επιχορηγήσεων κατέβαζαν φίρμες από την Αθήνα. Και δεν μιλάει κανείς για τον Τσέρτο ή την Καραγιάννη που στο κάτω – κάτω της γραφής είναι πατριωτάκια, Γορτύνιοι και αυτοί, αλλά για Κλωναρίδη, Μπάση, Γλυκερία κλπ. Ως και ο Μ. Πλέσσας με τη Μ. Λίντα έπαιξαν και τραγούδησαν στη Στεμνίτσα κάποια χρονιά! Και στο Παλαμάρι τόσο μικρό χωριό, κατέβασαν τη Θεοδοσία Στίγκα. Τι κυρία και τι σπουδαία φωνή!

Πάνω σ’ αυτές τις σκέψεις τον πήρα ο ύπνος. Τον άρπαξε κανένα τεταρτάκι και πετάχτηκε. Δεν τον χωρούσε το κρεβάτι και βγήκε στο μπαλκόνι. Όλο το λεκανοπέδιο πιάτο μπροστά του! Τόσα χωριά! Σε όλα είχε πάει! Σε όλα είχε παίξει! Και όχι μόνον σ ’αυτά αλλά και σε άλλα που δεν φαίνονταν! Ψηλά στο Μαίναλο, πάνω στον κάμπο της Ασέας και της Τρίπολης, παρακάτω σε Καλτεζές και Κολλίνες , απέναντι προς την Ανδρίτσαινα και τα χωριά της Λιοδώρας! Αλλά και μακρύτερα σε Λακωνία, Αργολίδα και Μεσσηνία!

Όχι, δεν ένοιωθε νοσταλγία τούτην την ώρα. Η νοσταλγία είναι σαράκι που κατατρώει το μυαλό και ματώνει την καρδιά. Αυτός ήταν μάχιμος ακόμη και τόσο χαρούμενος! Μπορούσε να θυμάται χωρίς να πονάει!Θυμόταν λοιπόν και ξαναζούσε με έξαψη τις μεγάλες στιγμές της εξηντάχρονης διαδρομής του στα όργανα και τη μουσική. Από τους αγαπημένους σταθμούς αυτής της διαδρομής το Βιδόνι. Έστρεψε τα μάτια του προς τα εκεί. Το διέκρινε να αχνοφαίνεται  στο φως του δειλινού που ολοένα και λιγόστευε και το στήθος του φούσκωσε από τη συγκίνηση!  

Νίκος Πλουμπίδης: ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑ - Σας γράφω τις τελευταίες μου γραμμές. Είναι η πρώτη ώρα της 14ης Αυγούστου 1954. Με ξύπνησαν για να με ειδοποιήσουν ότι το πρωί θα γίνει η εκτέλεσή μου

Thanasis Petrakos

ειρηνη παναγιωτου
14 Αυγούστου 2015

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑ

«Αγαπημένοι μου, 

Σας γράφω τις τελευταίες μου γραμμές. Είναι η πρώτη ώρα της 14ης Αυγούστου 1954. Με ξύπνησαν για να με ειδοποιήσουν ότι το πρωί θα γίνει η εκτέλεσή μου. 

Τις τελευταίες αυτές ώρες που μου απομένουν τις αφιερώνω στους αγαπημένους μου. 

Εκείνο που έχω να σας πω είναι ότι ΠΟΤΕ μου ΔΕΝ υπήρξα προδότης, όπως με αποκαλούν οι κατήγοροί μου. Πάντα υπηρέτησα πιστά την ιδεολογία μου πιστεύοντας ότι εξυπηρετώ το λαό. 

Συγχωρώ τους κατηγόρους μου για τις πίκρες που μου ‘δωσαν την ώρα που χρειαζόμουν συμπάθεια και κατανόηση. Σας παρακαλώ και σας όλους να συγχωρήσετε και σεις τους κατηγόρους μου. Αυτό θα είναι για μένα ανακούφιση. 

Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στον πεθερό μου και πεθερά μου. Στον αγαπητό μου Βρασίδα, Δημοσθένη και γυναίκα του, που μου παραστάθηκαν στοργικά στη φυλάκισή μου. 

Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στις αδελφές μου που ταλαιπωρούνταν να με επισκέπτονται κάθε εβδομάδα. Αποχαιρετώ τα’ αδέλφια μου Σπύρο και Γιώργη. 

Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου σ’ όλους, γνωστούς και αγνώστους, για τη συμπαράστασή τους ή την καλοσύνη που έδειξαν απέναντί μου στις κακές ώρες της ζωής μου. 

Στα ανίψια μου και ιδιαίτερα τη Γεωργία εύχομαι κάθε ευτυχία. 

Στην αγαπημένη μου Ιουλία, που μου στάθηκε αγαπημένη συντρόφισσα στα λίγα χρόνια της ζωής μας, εκφράζω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη για τη στοργή και την αγάπη της. Της εύχομαι να ζήσει τη ζωή της και να ευτυχήσει. 

Στο αγαπημένο μου παιδί το ΔΗΜΗΤΡΗ εύχομαι να γίνει ΜΕΓΑΛΟΣ και ΧΡΗΣΙΜΟΣ άνθρωπος για το καλό το δικό του και του ελληνικού λαού. 

Σας αφήνω γεια

Νίκος

Φυλακή – Σανατόριο
13 προς 14 Αυγούστου 1954

Υ.Γ. Μη λυπάστε, εγώ τώρα θα ησυχάσω. Σας εύχομαι όλων ευτυχία. Ο θάνατος είναι μια αλλαγή της ύλης. Έτσι είναι. 

(υπογραφή)» 

14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1954. Χαράματα στο Δαφνί. Ενα αυτοκίνητο μεταφέρει δεμένο με χειροπέδες τον Νίκο Πλουμπίδη στον τόπο εκτέλεσης. Λίγο μετά πέφτει νεκρός. Η ηγεσία του ΚΚΕ ανακοινώνει από το εξωτερικό , μέσω του ραδιοφωνικού της σταθμού, ότι πρόκειται για εικονική εκτέλεση. 

Oι φωτογραφίες, είναι από το αρχείο του Νίκου και της Ιουλίας Πλουμπίδη – Παπαχρίστου,την πρώτη φωτογραφία, έχει βγάλει ο Μελετζής.

Τα υπαρξιακά δεδομένα μίας αιώνιας αναμέτρησης...

Θέματα Ψυχολογίας

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας *

Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής 

 (www.xidaras.gr)  

 Τι  σας φοβίζει ποιο πολύ; Τι σας αναστατώνει τις πιο μύχιες σκέψεις; Τι απειλεί περισσότερο από κάθε τι άλλο, όσους και ότι αγαπάτε; Δεν ξέρω για εσάς, αλλά σε εμένα ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό…

Από την ώρα που γεννιόμαστε ως την ώρα που πεθαίνουμε μέσα στα πόδια μας είναι. Πεισματικά σφιχταγκαλιασμένος με τη ζωή. Λες και ρώτησε κανέναν αν τον θέλουμε, αν τον έχουμε ανάγκη. Τι νομίζει δηλαδή; Ότι δεν μπορούμε χωρίς αυτόν; Εγωισμός μέχρι θανάτου…

Αδερφός του ύπνου στην αρχαιότητα, έρχεται δριμύτερος στη συνείδησή μας με το που σουρουπώνει, κρύβεται στο σκοτάδι και στους εφιάλτες μας…

Όμως τώρα, εμείς οι κοινοί θνητοί, ας το πάρουμε απόφαση. Ας συμφιλιωθούμε, ας το αποδεχτούμε. Ήταν, είναι και θα είναι εδώ. Πρίν και μετά από εμάς. Αυτός μας υποδέχεται, αυτός μας ξεπροβοδίζει. Αυτός είναι ο σύ-ζυγος της ζωής. Ο μόνος δρόμος για να ανακουφίσουμε την υπαρξιακή μας αγωνία είναι αυτός της αποδοχής: να αποδεχτούμε το αυτονόητο, το αυταπόδειχτο, το αναπόφευκτο… Εξάλλου όλοι το(ν) ξέρουμε από μικροί –το παράδοξο είναι ότι το(ν) κρύβουμε (αλήθεια από ποιόν; Από τον ίδιο μας τον εαυτό!...) καθώς μεγαλώνουμε.

Ίσως, λέω ίσως, αν σταματήσουμε κι εμείς να του γκρινιάζουμε, να τον φοβόμαστε, να τον αποφεύγουμε, ίσως κι αυτός, να μας δείξει ένα πιο φωτεινό του πρόσωπο… Ίσως το μαύρο να γίνει γκρι. Κάτι είναι κι αυτό…

Γκρι με κίτρινο πάει. Γκρι με μπλε πάει. Γκρι με κόκκινο πάει… Όλα πάνε δηλαδή, όρεξη να έχεις… Όρεξη για ζωή. Το αντίδοτο στον φόβο του θανάτου είναι η όρεξη για ζωή, το προσωπικό νόημα που θα επενδύσει ο καθένας μας στην καθημερινότητά του, στις σχέσεις μας, στις δράσεις μας, στις απλές καθημερινές μας πράξεις.

Αλίμονο όχι σε όσους φοβούνται τον θάνατο, αυτό είναι φυσιολογικό, αλίμονο σε όσους δεν βρίσκουν νόημα στην ζωή τους…

Αλλά αυτή είναι μια ακόμα μεγάλη συζήτηση…

 ~~~~~~~~

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Χωρίς γιατρό τα Λαγκάδια από την Παρασκευή 27 Ιουλίου 2018

Βασίλης Σιοκορέλης

Λαγκάδια· 

 Αν  η Γορτυνία είχε διεκδικητική δημοτική αρχή (όπως π.χ. η Πάτρα με τη Λαϊκή Συσπείρωση), τα Λαγκάδια δε θα ξημέρωναν σήμερα χωρίς γιατρό. Γιατί μια τέτοια δημοτική αρχή θα κινητοποιούνταν από την πρώτη στιγμή με τους δημότες για να υπερασπιστεί το θεμελιώδες δικαίωμα στη δημόσια, δωρεάν, καθολική υγεία και περίθαλψη. 

Η διοίκηση όμως του κ. Γιαννόπουλου μαζί με το ανύπαρκτο τοπικό συμβούλιο του κ. Κούλη δεν μπήκαν στον κόπο να ασχοληθούν με τις τεράστιες ελλείψεις στα Κέντρα Υγείας και τα αγροτικά ιατρεία της περιοχής μας.

 Το μόνο που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια ήταν να κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί σπονσοράροντας ως μέγα γεγονός τις ημερήσιες ιατρικές επισκέψεις εθελοντών ιατρών στα χωριά. 

Για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται ότι η πολιτική τους βλάπτει σοβαρά την υγεία. Δυστυχώς δεν έχει γίνει ακόμα κατανοητό ότι οι εθνικές τραγωδίες είναι απόρροια των καθημερινών υποχωρήσεων στα βασικά και αυτονόητα της ζωής.

Από 22 έως 28 Ιουλίου 2018, θα διεξαχθεί στην Τρίπολη Αρκαδίας το 9ο Παγκόσμιο Συνέδριο Αποδήμων Αρκάδων

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αθήνα, 8 Ιουλίου 2018

Από 22 έως 28 Ιουλίου 2018, θα διεξαχθεί στην Τρίπολη Αρκαδίας το 9ο Παγκόσμιο Συνέδριο Αποδήμων Αρκάδων, υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Αποδήμου Ελληνισμού του Υπουργείου Εξωτερικών, με τη συμμετοχή των Παναρκαδικών Ομοσπονδιών Ελλάδας, Αυστραλίας, Αμερικής και Καναδά, οι οποίες συναπαρτίζουν το Παγκόσμιο Παναρκαδικό Συμβούλιο.

Το Συνέδριο φέρει τον τίτλο «Η Αρκαδία στην Οικουμένη (Arcadia in the world)» και έχει σχεδιαστεί σε διαφορετική βάση από τα προηγούμενα, καθόσον εστιάζει στην ολιστική αντιμετώπιση των σύγχρονων προβλημάτων και προκλήσεων της Αρκαδίας, καθώς και στην οικουμενικότητα του Αρκαδισμού, με την ανάδειξη της Αρκαδικής Ομογένειας σε έναν πανίσχυρο βραχίονα άσκησης διεθνούς επιρροής και διπλωματίας, στο πλαίσιο της ευρύτερης εθνικής εξωτερικής πολιτικής.

Το συνέδριο θα ξεκινήσει με την εγγραφή των συνέδρων και συνέντευξη τύπου το Σάββατο 21 Ιουλίου 2018 και την πανηγυρική έναρξη των εργασιών του την Κυριακή 22 Ιουλίου 2018 στο Αποστολοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Τρίπολης. Ακολουθεί ο κυρίως συνεδριακός διάλογος, από Δευτέρα 23 Ιουλίου έως Τετάρτη 25 Ιουλίου 2018, ο οποίος έχει χωριστεί σε πέντε θεματικές ενότητες που αφορούν την οικονομική ανάπτυξη, το περιβάλλον, την παιδεία και τον πολιτισμό, την υγεία, τις κοινωνικές πολιτικές και την ασφάλεια, καθώς και τον Απόδημο Ελληνισμό, την εξωτερική πολιτική, τα ΜΜΕ και τη Νέα Γενιά. Στο συνεδριακό αυτό διάλογο, ο οποίος θα μεταδίδεται τηλεοπτικά σε πραγματικό χρόνο μέσω διαδικτύου, θα γίνουν εισηγήσεις από τους καθ’ύλην αρμόδιους κρατικούς φορείς και θεσμοθετημένες συλλογικότητες, προκειμένου να αναδειχθούν οι δημόσιες πολιτικές που απαιτούνται για την επίτευξη της οικονομικής, κοινωνικής και χωρικής συνοχής στην Αρκαδία, όπως ορίζει η Συνθήκη της Λισαβόνας και η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης «Ευρώπη 2020», καθώς και για τη δημιουργία ενός αρραγούς και ισχυρού Παγκόσμιου Παναρκαδικού δικτύου της Διασποράς. Μετά από κάθε εισήγηση θα δίνεται η δυνατότητα στο κοινό να θέτει ερωτήματα, ενώ στο τέλος κάθε θεματικής ενότητας θα διεξάγεται ανοικτή δημόσια συζήτηση (forum).

Επίσης, θα πραγματοποιηθούν επισκέψεις στην Κυνουρία, Μεγαλόπολη και Γορτυνία, προκειμένου να ενημερωθούν οι σύνεδροι από τους Δημάρχους και τους τοπικούς φορείς για τα ζητήματα που απασχολούν κάθε επαρχία της Αρκαδίας. Επίσης, θα πραγματοποιηθεί και επίσκεψη στην Πάτρα την Πέμπτη 26 Ιουλίου 2018, για ενίσχυση των δεσμών με την πανίσχυρη Αρκαδική παροικία της πόλης και παρουσίαση του θέματος της διοικητικής διαίρεσης της Πελοποννήσου.

Θα ακολουθήσει η Γενική Συνέλευση των Συνέδρων, όπου με βάση το συνεδριακό διάλογο αλλά και τα συμπεράσματα από διάφορες θεματικές ημερίδες που έχει διοργανώσει η Παναρκαδική Ομοσπονδία Ελλάδας τα τελευταία δύο χρόνια, θα παρουσιαστούν οι εισηγήσεις των τεσσάρων Παναρκαδικών Ομοσπονδιών και θα ληφθούν αποφάσεις επί όλων των θεμάτων. Στόχος είναι όπως το κείμενο αυτό των αποφάσεων του Συνεδρίου, να φέρει το κύρος και τη βαρύτητα των υπογραφών του Παγκόσμιου Παναρκαδικού Συμβουλίου και των Παναρκαδικών Ομοσπονδιών Ελλάδας, Αυστραλίας, Αμερικής και Καναδά, αποτελώντας έναν οδικό χάρτη για τις δημόσιες πολιτικές που θα πρέπει να εφαρμοστούν στην Αρκαδία τα επόμενα χρόνια.

Οι εργασίες του συνεδρίου θα κλείσουν με την επίσκεψη του ΔΣ του Παγκόσμιου Παναρκαδικού Συμβουλίου και των Προέδρων των τεσσάρων Παναρκαδικών Ομοσπονδιών στον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων αλλά και στο γραφείο στην Αθήνα του Έλληνα Επιτρόπου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, προκειμένου να ενημερωθούν για τις αποφάσεις του Συνεδρίου και την ανάληψη των κατά αρμοδιότητα ενεργειών τους σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Το Παγκόσμιο Παναρκαδικό Συμβούλιο καλεί όλους τους θεσμικούς φορείς της Αρκαδίας και προσκαλεί όλους τους Αρκάδες να συμμετάσχουν ενεργά στις εργασίες του Συνεδρίου, προκειμένου μέσα από μια μεγάλη και πολυεπίπεδη δημόσια διαβούλευση να αναδειχθούν οι βέλτιστες δημόσιες πολιτικές για μια σύγχρονη και οικουμενική Αρκαδία, αντάξια του ιστορικού μεγαλείου της.

Μετά τιμής

Για το Παγκόσμιο Παναρκαδικό Συμβούλιο

Γεώργιος Θ. Πραχαλιάς

Εκπρόσωπος Τύπου & Δημοσίων Σχέσεων

Παγκόσμιου Παναρκαδικού Συμβουλίου – Ένωσης Ομοσπονδιών

Ένας πολύς σκληρός κόσμος του μέλλοντος που θα περιλαμβάνει μόνο σκλάβους και Κυρίους....

Αρκαδικός Κύκλος

Πριν λίγα χρονια, η Νεα Ταξη αποφασισε για "Αναδιανομή Πλουτου". Αυτο σημαινει οτι οι κοκκινες γραμμες της ιδιωτικης περιουσιας που ισχυαν για καποιες δεκαετιες στην Ευρωπη, παυουν πια να ισχυουν. Σημαινει οτι η ιδιωτικη περιουσια απαγορευεται γιατι δημιουργει μια εικονικη αισθηση ασφάλειας και κατα προέκταση συνειδήσεις που αμφισβητούν και αντιστεκονται... Φωνές απο την άλλη πλευρα του Ατλαντικου προειδοποιούσαν για την αλλαγή αυτή της πολιτικης σε ανωτατο επιπεδο ήδη από τις αρχες του αιώνα.. Όλες οι κατακτήσεις των Λαών για 8αωρα, συνταξεις, περίθαλψη και ιδιωτικη περιουσία αναθεωρηθηκαν....

Στο σχεδιο καταστροφης της Ευρωπης, σαν πρωτο θυμα επιλέχθηκε η Ελλαδα. Τα Μνημονια ήταν απλά η αρχή όμως τα άτομα που τα επεβαλαν, για ενα δηθεν χρεος, ειχαν εξαντλησει το ρόλο τους. - Σαμαρας και Βενιζελος ειχαν γινει μισητοι. Οι αντιδρασεις αυξανονταν και στη σκηνη χρειαζονταν ενας καινουργιος, αφθαρτος ηθοποιος για να περασουμε στο επομενο σταδιο....

Ο ηθοποιος υπηρχε. Ήταν νεος, με συμπαθητικη φατσουλα, και λαοπλανος οπως ο μακαριτης ο Παπανδρεου... Αν θυμαστε λιγο πριν τις εκλογες πηγε και στο Τεξας. Ενας κακοηθης θα ελεγε οτι πηγε να συμβουλευτει τον διαχειριστη του... - Κατοπιν αρχισε το παραμυθι με επαναστασεις, αντιστασεις, κοινωνικη δικαιοσυνη και τα λοιπα. Στην Ευρωπη οι ρολοι μοιραστηκαν αναμεσα σε καλους και κακους. Ακομα και στην Ελλαδα οι κακοι και οι καταφρονεμενοι επαιξαν το ρολο τους ετσι ωστε ο Λαος να ταυτιστει ακομα περισσοτερο με το γεναιο παληκαρι...

Κι υστερα η προμελετημένη προδοσια. Το γενικο ξεπουλημα που οι προηγουμενοι δεν θα τολμουσαν να το κανουν. Ετσι και οι πρωην εγκληματιες "αποκαλυφθηκαν" προφητες και τιμιοι συμβιβαστες. Τα καταπτυστα καναλια εμφανιστηκαν τιμητες της αληθειας και ο Λαος ακομα ζαλισμενος απο τα συναισθηματα εικονικου θριαμβου, που αναπτυχθηκαν απο το "Δημοψηφισμα" έχασε τα αντανακλαστικα του... Τι μενει; Να δαιμονοποιηθουν και οι τελευταιοι τιμητες της "αντιστασης", να ενωθει το παλιο με το νεο και να αρχισει το μεγαλο φαγοποτι...

Τι εμεινε για ολους εμας; Ενα δωρεαν μαθημα πραγματικης πολιτικης... Ενα πολυ ακριβοπληρωμενο σεμιναριο "Big Business", όπως λενε και οι Αμερικανοι, και μια εισαγωγη σε ενα πολυ σκληρο κοσμο του μελλοντος που θα περιλαμβανει μονο σκλαβους και Κυριους....

Καλως ειλθατε στην πραγματικοτητα ......

Αρκαδικός Κύκλος

Ιστορική επίσκεψη Στρατόπεδο Χαϊδαρίου, Σκοπευτήριο Καισαριανής και Μουσείο το Σάββατο 23 Ιουνίου 2018

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 23 ΙΟΥΝΙΟΥ 

  Ιστορική επίσκεψη    

Στρατόπεδο Χαϊδαρίου, Σκοπευτήριο Καισαριανής και Μουσείο

Αναχώρηση ώρα 7:30 π.μ από πλατεία Κολοκοτρώνη

Εποικοινωνία  6972-140127 – 6973-311610

ΤΡΙΠΟΛΗ 20 ΙΟΥΝΙΟΥ 2018

ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΟΣΕ ΤΡΙΠΟΛΗΣ

Ο ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ-

Το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου είναι συνυφασμένο με την ίδια την ιστορία της Ελλάδας. Πόλεμοι, κατοχή, εμφύλιος, αστυφιλία, μετανάστευση, γεωργική παραγωγή, οικονομικά προβλήματα, άφησαν τα σημάδια τους στην υπερεκατονταετή λειτουργία του σιδηροδρόμου, με το οριστικό τέλος να έρχεται το 2011. 

Στην ακμή του το 1905, μετέφερε 1.740.000 επιβάτες ετησίως, καθώς και 251.000 τόνους εμπορεύματα. Κάλυπτε 750 χιλιόμετρα, διέθετε 159 σταθμούς και εξυπηρετούσε σημαντικές πόλεις όπως: Αθήνα, Μέγαρα, Ελευσίνα, Λουτράκι, Κόρινθο, Κιάτο, Ξυλόκαστρο, Διακοπτό, Αίγιο, Πάτρα, Καβάσιλα, Κυλλήνη, Αμαλιάδα, Κατάκολο, Πύργο, Ολυμπία, Κυπαρισσία, Καλαμάτα, Μεσσήνη, Μεγαλόπολη, Τρίπολη Ναύπλιο, Άργος, Νεμέα. 

Στα φοιτητικά μου χρόνια το τρένο ήταν το σύνηθες μέσον των εκδρομών μας στην Πελοπόννησο, αφού το «μισό» εισιτήριο ήταν κυριολεκτικά μισό και αισθητά φθηνότερο από το ναύλο του λεωφορείου. Συνδεδεμένο με τις φτωχότερες τάξεις, τις οικογένειες, τους φοιτητές, πολύ μακριά από την πολυτέλεια του Orient Express, το τρένο της Πελοποννήσου έχει πάντα τη δική του γοητεία για εμάς που προλάβαμε να απολαύσουμε τις γρήγορες εναλλαγές της πελοποννησιακής φύσης από το παράθυρό μας. 

Στο σταθμό ΟΣΕ της Τρίπολης, τα παλιά βαγόνια σκούριασαν και οι γραμμές χορτάριασαν. Στο μικρό καφενεδάκι απολαμβάνω το τσάι μου. Χωρίς βιασύνη. Δεν περιμένω το τρένο.

https://fotowriting.blogspot.com/

Κείμενο -Φωτογραφίες Lia Mageira

30 MAH – MEΡΑ ΑΓΩΝΑ , ΜΕΡΑ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ

Αθήνα 21/5/2018

30 MAH - MEΡΑ ΑΓΩΝΑ, ΜΕΡΑ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ

Η απεργία αυτή συμπίπτει με την κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και την κυβέρνηση να δίνει ρεσιτάλ αποπροσανατολισμού , παρουσιάζοντας την «επόμενη ημέρα» σαν μέρα εξόδου της από τα βάσανα της πολιτικής που προωθεί και υλοποιεί το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης – κεφαλαίου – Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ψεύδονται ασύστολα , τα μέτρα ήρθαν για να μείνουν και είναι βασική προϋπόθεση – προαπαιτούμενο για τις «επενδύσεις» και την περιβόητη ανάκαμψη. 

Στην άλλη όψη του νομίσματος είναι η όλο και πιο βαθιά εμπλοκή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια , η μετατροπή της χώρας σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο θανάτου . Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περιδιαβαίνει τα Βαλκάνια με τη σημαία ΝΑΤΟ – ΕΕ στο χέρι , βάζει πλάτη για να ενισχύσει τη θέση του κεφαλαίου και το μερίδιό του από τη μοιρασιά της λείας από το πλιάτσικο σε βάρος των λαών.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν τους άρρηκτους δεσμούς , το ενιαίο της πάλης ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια με την πάλη ενάντια στην πολιτική που τσακίζει μισθωτούς , συνταξιούχους , άνεργους , αυτοαπασχολούμενους . Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για συμβάλουμε μαχητικά στην επιτυχία της πανελλαδικής απεργίας , των αγωνιστικών απεργιακών συγκεντρώσεων που οργανώνουν το ΠΑΜΕ , τα ταξικά συνδικάτα σε όλη τη χώρα. 

Η γραμματεία της ΕΕΔΥΕ

~~~~~~~~~~

ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ

Πραγματοποιήθηκε σήμερα, ημέρα Δευτέρα, 21 Μαΐου 2018 η κλήρωση του λαχνού της ΕΕΔΥΕ για το 2018 που κυκλοφόρησε σε όλη την Ελλάδα από τους αγωνιστές και αγωνίστριες των Επιτροπών Ειρήνης.

Οι τυχεροί αριθμοί είναι:  

Ø      46689 : αντιστοιχεί σε ένα 4ημερο ταξίδι για 2 άτομα στη Βιέννη /διακινήθηκε από  την Επιτροπή Ειρήνης Ηρακλείου Κρήτης.

Ø    85666  :  αντιστοιχεί σε ένα 4ημερο ταξίδι για 2 άτομα στην Πράγα  διακινήθηκε από την Επιτροπή Ειρήνης Κορυδαλλού-Νίκαιας.

Ø   07264  :   αντιστοιχεί σε 1 LAPTOP HP G6 1WY10EA διακινήθηκε από την Επιτροπή Ειρήνης Καρδίτσας.

Ø   16232   :  αντιστοιχεί   σε 1 ετήσια συνδρομή της Σύγχρονης Εποχής, διακινήθηκε από την Επιτροπή Ειρήνης Θεσσαλονίκης.

Χαιρετίζουμε κι ευχαριστούμε τους εργαζόμενους, ανέργους, συνταξιούχους, νέους και νέες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας για οικονομική στήριξη, που αγόρασαν και διακίνησαν το λαχνό της ΕΕΔΥΕ  για το 2018.

Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν θα διατεθούν για τις ανάγκες του αντιιμπεριαλιστικού-φιλειρηνικού αγώνα καθώς και για την κάλυψη των εξόδων  που θα προκύψουν από τις προσεχείς  εκδηλώσεις της ΕΕΔΥΕ.

Οι κάτοχοι των τυχερών λαχνών να επικοινωνήσουν με την ΕΕΔΥΕ στα τηλ.: 210 3844853, 210 3844854 για τις λεπτομέρειες παραλαβής των δώρων.

Αθήνα, 21/5/2018