Τα χρόνια πέρασαν και οι Έλληνες βρήκαν τον βηματισμό τους μέσα στην χώρα τους. Πλέον δεν υπάρχει σχεδόν οικογένεια που να μην σπουδάσει τα παιδιά της, και μάλιστα με μεγάλο κόστος (φροντιστήρια κλπ) που όσο περνάει ο καιρός αρχίζει από τις μικρότερες ηλικίες (δημοτικού, γυμνασίου). Πλέον, παντού οι Έλληνες επιστήμονες ξεχωρίζουν και διακρίνονται.
Πενήντα χρόνια μετά, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο κύμα μεταναστών, αλλά αυτοί την φορά, σειρά έχουν οι απόφοιτοι Πανεπιστημίων, οι άνθρωποι που έχουν λαμπρές σπουδές και δεν μπορούν στο εσωτερικό της χώρας να εργαστούν και αν θέλετε να ακριβολογήσουμε δεν δύναται να έχουν τις αμοιβές που πρέπει να έχουν, με βάση τις σπουδές τους και αυτά που ξέρουν και προσφέρουν.
Πενήντα χρόνια πριν, οι ξένες χώρες δέχθηκαν τους απόφοιτους ή μη του Δημοτικού, ως εργάτες στα εργοστάσια, τώρα θα υποδεχθούν τους απόφοιτους Πανεπιστημίων, τους κατόχους μεταπτυχιακών τίτλων. Νέων ανθρώπων, που θα στερηθεί η Ελλάδα των επιστημονικών τους γνώσεων. Φεύγουν «καλά μυαλά» και αυτό σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία για την χώρα μας.
Βέβαια όλοι αναρωτιόμαστε, ποιος άραγε φταίει; Μήπως οι αιτίες είναι ίδιες με εκείνες των πριν πενήντα χρόνων; Μα τότε θα πούνε πολύ, προήρθαμε από πολέμους, από πολιτικές άσχημες καταστάσεις, κλπ. Τώρα όμως δεν συμβαίνουν τα ίδια; Μήπως όμως συμβαίνουν τα ίδια, αλλά με άλλη μορφή. Πλέον δεν προερχόμαστε από πόλεμο με όπλα, αλλά προερχόμαστε και βρισκόμαστε σε οικονομικό πόλεμο. Στην Ευρώπη που είμαστε μέλος στις αναπτυγμένες χώρες, δεν γίνονται πόλεμοι όπως παλαιότερα. Τώρα γίνονται οικονομικοί πόλεμοι, καθημερινοί που άλλοι τους καταλαβαίνουν πολύ και άλλοι λιγότερο ή και καθόλου. Το γιατί συμβαίνει αυτό, είναι εύκολο να το καταλάβουμε, διότι σε αυτόν τον πόλεμο κάποιοι είναι πολύ κερδισμένοι (άρα δεν κάνουν κουβέντα για πόλεμο) και οι περισσότεροι είναι χαμένοι (αυτοί τον καταλαβαίνουν για τα καλά).
Η μετανάστευση αποτελεί μονόδρομο για πολλούς συμπατριώτες μας, που σπούδασαν, που ειδικεύτηκαν στην επιστήμη τους, που είναι στελέχη επιχειρήσεων. Δυστυχώς, η χώρα μας δείχνει αδύνατη να τους κρατήσει. Έτσι η μετανάστευση των πενήντα χρόνων πίσω, με την τωρινή διαφαινόμενη μετανάστευση, μπορεί να έχουν διαφορετικές αιτίες ή όπως ανέφερα παραπάνω να έχουν διαφορά στο «είδος» των μεταναστών, έχουν όμως κοινό παρανομαστή: την απώλεια πολλών ανθρώπων που μπορούν να βοηθήσουν την πατρίδα μας. Και βέβαια και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν οι αιτίες (που ανέφερα παραπάνω) και οι αίτιοι. Στους αίτιους βέβαια, πρώτη θέση έχουν οι εκάστοτε «άρχοντες του τόπου» και οι αποφάσεις τους. Οι αποφάσεις τους, που βλέπουμε πως διαχρονικά μπορεί να αλλάζουν μορφή ή να παίρνονται υπό διαφορετικές συνθήκες (σήμερα άλλωστε έχουμε «πλήρη» δημοκρατία) αλλά πολλές φορές έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Και επειδή όπως λέει και ο λαός (και σοφά το λέει) «το ψάρι από την κεφαλή βρωμάει», πρέπει να αλλάξουν πολλά, από όλους, έτσι ώστε να σταματήσει η πορεία αυτή της χώρα μας…
Νικόλαος Δημ. Καβουρίνος
(γεννημένος στην Αυστραλία από Έλληνες μετανάστες) Οικονομολόγος
* (Διευθύνων Σύμβουλος της Εταιρείας «NICK & ARGY RESIDENCE»
Εκδότης της τοπικής εφημερίδας «Τα Μαντάτα του Μπεζενίκου»
Ιδιοκτήτης και διαχειριστής της ιστοσελίδας www.vlaxerna.gr
Αντιπρόεδρος της αστικής Μη Κερδοσκοπικής εταιρείας «ΑΕΙ ΜΑΙΝΑΛΟΝ»)
** ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ «ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» ΤΗΝ 06-06-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου