Όταν οι πρώτες αχτίδες του ήλιου αγκαλιάζουν τις βουνοκορφές της Λινίσταινας και της Αχτίχοβας, τότε η μια απλογιέται στην άλλη και χαμογελούν μαζί στον ακριβοθώρητο Αλφειό. Στον Αλφειό που πηλαλάει μέρα και νύχτα, χιλιάδες χρόνια τώρα.
Όταν τα μάτια ενός νεογέννητου μωρού πρωτοδούν το μυθικό ποτάμι, τί να σκέφτονται άραγε; Γιατί όταν μεγαλώσει και το αγναντεύει από τα ριζοβούνια σίγουρα θα πρέπει να σκέφτεται πού πάει, ποιους βλέπει, ποιους ακούει, τι μαθαίνει. Ίσως έτσι αρχίζει να ταξιδεύει ο νους κάθε παιδιού στην Ηραία.
Έτσι πρέπει να ταξίδεψε κι ο νους σ’ ένα μικρό Κακουριωτάκι, ανήσυχο, δημιουργικό και μεγαλόψυχο, τον Νικόλα του Βαρηγιάννη κι όταν μεγάλωσε αποφάσισε να μην ακολουθήσει πορεία προς τα βουνά αλλά να περπατήσει στα χνάρια του Αλφειού, σε ποντοπόρα πλοία κι αγριεμένους ωκεανούς…να πάει σε χώρες μακρινές που δεν πηγαίνει ο νους του, βόρεια και νότια με βοριά σ’ ανατολή και δύση κι απ’ του Αλφειού την γειτονιά τον κόσμο να γυρίσει.
Έτσι πρέπει να ταξίδεψε κι ο νους σ’ ένα μικρό Κακουριωτάκι, ανήσυχο, δημιουργικό και μεγαλόψυχο, τον Νικόλα του Βαρηγιάννη κι όταν μεγάλωσε αποφάσισε να μην ακολουθήσει πορεία προς τα βουνά αλλά να περπατήσει στα χνάρια του Αλφειού, σε ποντοπόρα πλοία κι αγριεμένους ωκεανούς…να πάει σε χώρες μακρινές που δεν πηγαίνει ο νους του, βόρεια και νότια με βοριά σ’ ανατολή και δύση κι απ’ του Αλφειού την γειτονιά τον κόσμο να γυρίσει.
Κι έγινε καπετάνιος ο Νικόλας ο Κωστάρας με ποντοπόρα πλοία που εκτός από το εμπόρευμα που πήγαινε από τον ένα λαό στον άλλο, έπαιρνε και κουβάλαγε στην Ελλάδα του κάτι πιο σημαντικό. Κάτι που δεν κατακτιέται με υλικά αγαθά…εμπλουτισμένες κουβαλούσε κάθε φορά την πείρα του, την γνώση του και τη σοφία του, μεγαλώνοντας την έτσι κι αλλιώς υπάρχουσα μεγαλοσύνη και καλοσύνη του.Κάποτε συζητώντας με έναν άλλον καπετάνιο, τον ευεργέτη του τόπου, τον Καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλο, μου είπε για τον καπετάν Νικόλα: ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Και είναι ο καλύτερος όχι μόνο γιατί δεν έβλαψε κανέναν αλλά γιατί βοήθησε κι όποιον μπορούσε. Η μεγαλύτερή του πρόσφορά: το συγγραφικό του έργο, κι η μεγαλύτερή του κληρονομιά τα βλαστάρια του, οι τρεις λεβέντες του, που τον κάνουν καθημερινά περήφανο. Κι εδώ ο καπετάν Νικόλας παίρνει άριστα με τόνο, χωρίς να παραγνωρίζεται ο ρόλος μιας πιστής, αφοσιωμένης και πολυαγαπημένης συντρόφου του, της αείμνηστης Ζηνοβίας Ιορδανίδου από τον μακρινό αλλά και τόσο συγγενικό Πόντο.Κώστας Παυλόπουλος
Τραγουδιστής, μουσικός, ερευνητής
Παραδοσιακής μουσικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου