Γράφει ο Μπάρμπα-Νίκος
Αγλαΐα: Κολλητήρια, ξυπνήστε, σήμερα λένε τα κάλαντα, πάρτε τα τρίγωνα και στα σπίτια για τα Χρόνια Πολλά.
Κοκωβιός: Ποιος θα κάνει ταμείο όμως, εγώ είμαι τούβλο σ’ αυτά.
Καραγκιόζης: Εσύ είσαι, τούβλο, ο άλλος είναι κοπρίτης, να παιδιά, να μάλαμα, γι’ αυτό λέω να ’ρθώ κι εγώ μαζί σας.
Κολλητήρης: Μπαμπάκο, εσύ είσαι μεγάλος, πώς θα γίνει;
Καραγκ.: Τότε λέω να ντυθώ Άγιος Βασίλης, ποιος θα με γνωρίσει; Και όλο κάτι θα μου δώσουν οι περαστικοί και από μακρυά θα σας προσέχω και στο τέλος θα κάνω ταμείο εγώ.
Πιτσικόκος: Εγώ, λέω, να ’ρθεις κι εσύ πατέλα και ο Κολλητήρης συμφωνεί που είναι μεγαλύτερος.
Αγλαΐα: Άντε, πηγαίνετε τώρα και ότι σας δώσουν.
Καραγκ.: Λοιπόν, γυναίκα, ντύσε με Άγιο Βασίλη, να μην φαίνεται όμως η καμπούρα, για γένια ένα κομμάτι γούνα, για καπέλο έχω ένα παλαιό φέσι και για έλκηθρο θα βάλω το γάιδαρο να σέρνει ένα καρότσι με μένα μέσα. Θα πάω πρώτα στο Βεζύρη να του τα πω.
Αγλαΐα: Κάνε ό,τι νομίζεις αλλά πήγαινε τώρα και ο Θεός βοηθός. Να θυμάσαι, όμως, ότι ο Άγιος Βασίλης έρχεται απ’ την Καισαρεία.
Καραγκ:. Καλά, αλλά φέρε και το σκύλο να τον έχω αγκαλιά, για ασφάλεια που ξέρεις τι γίνεται. Τώρα, όμως, σκέφθηκα να τα πω στο Βεζύρη ποντιακά που δεν τα καταλαβαίνει.
Στο σαράι: (Ο Καραγκιόζης αρχίζει να τραγουδάει).
Αρχίμηνον και αρχίχρονον, καλόν το νέον έτιον, ο Αλλάχ να φιλάει το βιλαέτιον. Δώσε τώρα και μια λίρα. Έχεις χρήματα πολλά.
Βεζύρης: Πριν λίγο ήλθαν τα παιδιά σου και μου τα είπαν αλλιώτικα, κάπως έτσι. Καλήσπερον αρχόντηδες, μαύρη μέρα να σας εύρη, αν δεν μας δώσετε μπαξίς και δυο κιλά αλεύρι.
Καραγκ.: Τι να σου πω πασά μου, είπαν τα περσινά κάλαντα, τα μπερδέψανε, ε παιδιά είναι, δεν πειράζει.
Βεζ.: Δεν με νοιάζει, τους έδωσα μια λίρα στον καθένα και τους είπα να μου κάνουν 3 κωλοτούμπες, μία ο καθένας. Τις κάνανε και πήρανε τις λίρες.
Καραγκ.: Είδες πασά μου τι κάνει το χρήμα; Αλλά αν θέλεις να σου πω κι εγώ τα δικά μου κάλαντα στα Ποντιακά δωσ’ μου κι εμένα δύο λίρες.
Βεζ.: Εντάξει πάρε τις λίρες να δω τι θα μου πεις.
Καραγκ.: (Τραγουδάει) Πετραδίακ πετραδίακ για τα σένα το κτισίακ, το μικρίον το τσαρδίακ αλλά τόκαψε φωτία.
Βεληγκέκας: Τι λες ρε Καραγκιόζη, τι είναι αυτά, φωτιές μες στο σαράι; Φύγε, γρήγορα, γρουσούζη.
Καραγκ.: Δεν είμαι ο Καραγκιόζης. Βεληγκέκα, είμαι ο Αη-Βασίλης γιαλαντζής, σας κορόιδεψα πάλι. Ντε, ντε γαϊδαράκο.
Μπαρμπα-Γιώργος (έρχεται): Οϊ Οϊ μάνα μου τι είναι τούτο το ζουλάπι, δεν έχω ματαδεί τέτοιο, σαν ξωτικό είναι, μήπως είναι μεγάλος καλικάντζαρος;
Καραγκ.: Καλήν εσπέρα μπάρμπα μου και καλόν χρόνον νάχεις, δώσε αρνί, γαλόπουλο, τυρί, αβγά και σκόρδο, να μην σε πιάνει μπάρμπα μου το μάτι όλο το χρόνο.
Μπαρμπα-Γιώργος: Ορέ, τούτο το διαολόπραμα, μου φαίνεται ότι είναι τ’ ανίψι μου και δεν θα γλυτώσει, θα φάει το ξύλο της χρονιάς του. (κάτσε να σταυρωθώ μήπως και ’ξαφανισθεί πανάθεμά το)
Καραγκ.: Εγώ είμαι, μπάρμπα, ντύθηκα Αη-Βασίλης και μη με βαράς (άλλο μπαρμπούλη μου. Όλο το χρόνο τρώω ξύλο).
Μπαρμπα-Γιώργος: Αϊντέ, ορέ, μην γλύτωσες, σε σχορνάω, πάμε και στην στάνη να σε φιλέψω κάτι, μέρες που είναι, να σου δώσω μία βελέντζα, τουλουμοτύρι κι ένα κόκορα μαζί με χυλοπίτες. Σου ’χω, βλέπεις αδυναμία ρε εφταμηνίτικο.
Καραγκ.: Κι εγώ σου ’χω αδυναμία μπαρμπούλη μου. Καλά θα ήταν όμως αντί για ξύλο να μου δίνεις γρόσια για τα χουνέρια.
Μπαρμπα-Γιώργος: Ρε, αχαΐρευτο δεν βάζεις μυαλό, πάρε τα πράγματα και φύγε πριν σε κάνω μαύρο σαν καλικάντζαρο απ’ το ξύλο.
Καραγκ.: Πρώτη φορά, λοιπόν, έβγαλα μεροκάματο χωρίς να φάω ξύλο γιατί αν με δέρνανε σήμερα θα γινόμουν μαύρος σαν καλικάντζαρος.
Άντε πάλι γαϊδαράκο στην παράγκα και του χρόνου να ’μαστε καλά, ο Βεληγκέκας να ’ναι ξάπλα τέζα, ο Βεζύρης να ’ναι καλά και να δίνει λίρες, η ξυπόλυτη οικογένεια και οι φίλοι μου να ’ναι όλοι καλά.
Γεια σας και Χρόνια Πολλά.
o μπάρμπα - Νίκος
Λιοντάρι Αρκαδίας
