____________________________________________________________________________________________________________________
............................................................... *ειδήσεις * νέα * ρεπορτάζ *έρευνα σύγχρονων κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων *
___________________________________________________________________________________________________________________

Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.

Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2019

Ένα ταξίδι στη μαγευτική Κυνουρία και τα ιστορικά χωριά της (Α' μέρος)



Γράφει η Γιώτα Χριστοφόρου:

Εκεί, λίγο πριν από την αρχή της πεδιάδας της Θυρέας, βρίσκεται ένα χωριό που η ονομασία του περιέχει δύο συνθετικά. Τα Δολιανά χωρίζονται σε Άνω και Κάτω Δολιανά και εμείς την παρούσα στιγμή αναφερόμαστε στα Κάτω Δολιανά μιας και συνεχίζουμε τη διαδρομή μας, προς τη Νότια Κυνουρία. Ωστόσο θα αναφερθούμε στις ομορφιές και των δύο χωριών. Ζωγραφισμένο σαν πίνακας καλλιτέχνη, τα Άνω Δολιανά βρίσκονται σε υψόμετρο 1050 μ., προκαλώντας τον επισκέπτη, να ακολουθήσει τη μαγεία της φύσης, να αφεθεί στο χάδι του μελαγχολικού ανέμου της, να θαυμάσει και να εισπράξει όλα όσα μόνο εκείνη απλόχερα προσφέρει. Το χωριό αναβαθμίζεται συνεχώς προσφέροντας στον επισκέπτη, κατάλληλες τουριστικές υποδομές. 
Από εδώ περνάει το Ευρωπαϊκό Μονοπάτι Ε4. Ξύλινες κατασκευές για τους περιπατητές έχουν κατασκευαστεί από το Δήμο τα τελευταία χρόνια. Το παλιό Δημοτικό σχολείο έχει ανακαινισθεί και λειτουργεί ως παραδοσιακός ξενώνας ενώ λίγο πιο ψηλά βρίσκεται το πρότυπο Δασικό χωριό. Το αρχαίο λατομείο, φημισμένο για τα μάρμαρα Δολιανών, γνωστά από την αρχαιότητα, βρίσκεται λίγο πιο έξω από το χωριό. Με μάρμαρα Δολιανών κατασκευάστηκε ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα, και ο ναός της Αλέας Αθηνάς στην Τεγέα. Τα Δολιανά τιμούν τη μάχη των Ελλήνων κατά των Τούρκων στον αγώνα για την απελευθέρωση του 1821 στην ονομαστή Μάχη των Δολιανών. Το Μάιο του 2015, εγκαινιάσθηκε το Ιστορικό και Εθνογραφικό Μουσείο των Δολιανών. Το Μουσείο στεγάζεται στην οικία Χριστοφίλη ή αλλιώς και «Το ταμπούρι του Νικηταρά», λόγω ότι και εδώ ταμπουρώθηκαν οι Έλληνες αγωνιστές για να προστατευτούν από τους εχθρούς. Είναι ανοικτό για το κοινό κάθε Σάββατο και Κυριακή και ο πρώτος όροφος αναφέρεται στην ιστορική μάχη και στον Άγιο Γεώργιο ενώ ο επάνω όροφος στα λαογραφικά ήθη και έθιμα του χωριού. Το χωριό Κάτω Δολιανά είναι χτισμένο πάνω από τον ποταμό Τάνο. Οι κάτοικοι του έχουν προστάτη τον Άγιο Γεώργιο και κάθε φορά που εκείνοι μετακινούνταν λόγω δύσκολων καιρικών φαινομένων από τα Κάτω Δολιανά στα Άνω Δολιανά και το αντίθετο ανάλογα με την εποχή η εικόνα του Άγιου ήταν πάντα μαζί τους. Βέβαια το φαινόμενο της μετακίνησης τα τελευταία χρόνια έχει σχεδόν σταματήσει και οι κάτοικοι μένουν σε ένα μέρος. Από τα Κάτω Δολιανά υπάρχει πρόσβαση και στους καταρράκτες της Λεπίδας.

Οδεύοντας προς τη θάλασσα συναντάμε ένα Άστρο, που κάθεται πάνω στο λόφο, αγναντεύοντας το γαλάζιο χρώμα της θάλασσας και την απέραντη πράσινη πεδιάδα. Το Άστρος Κυνουρίας βρίσκεται νοτιοανατολικά της Αρκαδίας, μέσα σε μια κατάφυτη εύφορη πεδιάδα. Το κάστρο του λόφου ονομάστηκε Castello Della Estella και κτίστηκε το 1256 μ.Χ., από τον Γουλιέλμο Βιλλεαρδουίνο. Καθώς βρισκόταν σε στρατηγικής σημασίας θέση απώθησε πολλούς εχθρούς και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821 και την καταστροφική επέλαση του Ιμπραήμ. 

Κάστρο Παράλιου Άστρους

Στο Άστρος πραγματοποιήθηκε το 1823 η Β' Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων. Το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης, ιδρύθηκε το 1895 και στεγάζεται στο κτίριο της σχολής Καρυτσιώτη, ενώ η αρχιτεκτονική του το καθιστά κτίριο παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Στους χώρους του μουσείου τα εκθέματα προέρχονται κυρίως από την έπαυλη του Ηρώδη του Αττικού, από ευρήματα από αρχαιολογικούς χώρους της γύρω περιοχής καθώς και πολύτιμα κειμήλια από τη Μονή Λουκούς. Βορειοανατολικά στη θέση Κότρωνα υπάρχει υπαίθριο θέατρο πολύ καλής ακουστικής. Εκεί βρίσκεται ένας παλιός τετράγωνος πύργος ύψους 7 μέτρων στον οποίο από το 1893 λειτουργούσε ο φάρος. Τα τελευταία χρόνια ο φάρος μεταφέρθηκε πάνω στο λόφο του βιότοπου του Παράλιου Άστρους. Κοντά του διακρίνεται η εκκλησία του Προφήτη Ηλία και γύρω του πολλά πεύκα. Εδώ το 1821 αποβιβάστηκε ο Δημήτριος Υψηλάντης. Κάτω από το φάρο βρίσκεται η σπηλιά της Μπουμπουλίνας μέσα στην οποία υπάρχει σήραγγα που γινόταν η μεταφορά σε πολεμοφόδια και τρόφιμα για τους πολεμιστές πάνω στο κάστρο. Η πρωτοβουλία μαθητών και καθηγητών Ε.Π.Α.Λ. οδήγησε στη δημιουργία του Λαογραφικού Μουσείου Άστρους. Αντικείμενα που με την παρουσία τους μεταφέρουν τον επισκέπτη στην εικόνα της απλής καθημερινής ζωής των ντόπιων, του επαγγέλματος και της καθημερινής δραστηριότητας τους. Το επάγγελμα του τσαγκάρη, του αμπελουργού, του γανωματή, των κεντημένων υφαντών στον αργαλειό και πολλά άλλα που αξίζει να προβληθούν και να τα γνωρίσει ο επισκέπτης. Εδώ θα δείτε και το φωτογραφικό κουτί με το ξύλινο τρίποδο που κάποτε στεκόταν αγέρωχο στο καφενείο του χωριού και περίμενε το φωτογράφο του τόπου.
Πολύ κοντά στο Άστρος Κυνουρίας, στο όμορφο Κορακοβούνι σας προτείνω να επισκεφτείτε το Μουσείο Ελιάς που ιδρύθηκε τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για ιδιωτική πρωτοβουλία του κ. Ε. Πετρόπουλου. Στην έκθεση θα δείτε τα μηχανήματα που χρησιμοποιούσαν κάποτε οι εργάτες για την παραγωγή του λαδιού, τα κοφίνια και τα εργαλεία τους και γενικότερα τις παλαιότερες μεθόδους παραγωγής ελαιόλαδου. Συμπληρώνοντας την όμορφη εικόνα του τόπου, θα αναφερθούμε στις καθαρές παραλίες άλλες πολυσύχναστες κι άλλες πιο ερημικές, με βότσαλα και άμμο , όπως το Ξηροπήγαδο, το Χερονήσι, ο Ατσίγγανος, ο Ανάβαλος και το Κρυονέρι, αλλά και στα υπέροχα τοπικά προϊόντα όπως γλυκό κεράσι, ελιές, παξιμάδι, χειροποίητα ζυμαρικά, κάπαρη, ρίγανη και κάστανα.
Ταξιδεύοντας κατά μήκος των δαντελωτών ακτών της Βόρειας Κυνουρίας η απόλυτη ομορφιά της φύσης κατακλύζει τον επισκέπτη. Ο δρόμος χωρίζει γοητευτικά τα βουνά από τη θάλασσα. Το χωριό που συναντάμε λέγεται Αρκαδικό Χωριό και αποτελεί δημιουργία κατοικιών του απόδημου Ελληνισμού. Ο στόχος υλοποίησης αυτών των κατοικιών αναδεικνύει την πολιτιστική ταυτότητα του Ελλαδικού χώρου στους νέους που ζουν και μεγαλώνουν στο Εξωτερικό και την επανασύνδεση των Ομογενών Αρκάδων με τον τόπο καταγωγής τους. Η μικρή χερσόνησος που φιλοξενεί το χωριό είναι στη θέση Μικρή Ρεποντίνα και βρίσκεται μετά τον Άγιο Ανδρέα (αναφερθήκαμε στο προηγούμενο κείμενο). Τα σπίτια του χωριού είναι πανέμορφα, η θέα μαγευτική με την οροσειρά του Πάρνωνα στα δυτικά, η θάλασσα προκλητική να κρύβει θησαυρούς για τους λάτρεις του βυθού. Η μαγεία ενός σπηλαίου αναδύεται σε βάθος 20 μ. δυτικά, 18 μ. μήκος και πλάτος 60 μ. αφήνοντας έκπληκτο όποιον το αντικρίζει. Μικροί και μεγάλοι σταλακτίτες φιλοξενούνται στο σπήλαιο εδώ και χιλιάδες χρόνια πριν και το πιο εκπληκτικό είναι η απεριόριστη ορατότητά του. Το βαθύτερο σημείο του φτάνει τα 60 μ. και το ρηχότερο τα 20 μ. 
Κατά μήκος των ακτών του Αργολικού κόλπου ξεπροβάλει η κωμόπολη Κρυονέρι, που δικαίως έχει αυτή την ονομασία. Τα νερά της Στεριάς έδωσαν το όνομά τους στον μικρό αυτό οικισμό, ο οποίος διαθέτει μια πανέμορφη παραλία ιδανική για μπάνιο και ξεκούραση. Πρόκειται για οργανωμένη παραλία με λουόμενους κάθε ηλικίας να την κατακλύζει. Μία από τις πηγές της στεριάς υδροδοτεί και την αντικριστή γειτονιά των Σπετσών. Για τη διαμονή σας διαθέτει ενοικιαζόμενα δωμάτια και χώρους εστίασης. Για τους extreme περιηγητές το υποθαλάσσιο σπήλαιο αναζητά πιστούς υποστηρικτές.
Αρκαδικό Χωριό

«Τον Τσάκωνα μαθέ μηδέ τρικυμία τον ορίζει μηδέ Τούρκου το σπαθί» Ναύαρχος Μιαούλης 

Και το ταξίδι στο Δήμο της Νότιας Κυνουρίας ξεκινά από τον Τυρό. Ιστορικά στοιχεία σπουδαίων περιηγητών, αναφέρουν τον Τυρό ως εμπορικό λιμάνι με ιδιαίτερη ναυτική παράδοση 2500 ετών. Ο Τυρός κατοικείται από τα προϊστορικά χρόνια. Σημαντικές μαρτυρίες μας οδηγούν στην λατρευτική θεότητα του Απόλλωνα Τυρίτου. Η αρχαία κώμη βρισκόταν στα ερείπια του κάστρου της Λυγαριάς ενώ τα ίχνη καραβοδεσίας μαρτυρούν την ύπαρξη του αρχαίου λιμένα. Ορισμένα αξιόλογα ευρήματα μαρτυρούν την ύπαρξη του ιερού του Απόλλωνα ενός από τα πιο σημαντικά ιερά της αρχαιότητας. Στη θέση του είναι χτισμένο το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Η περιοχή συνδέεται αδιάρρηκτα με το οροπέδιο της Παλαιόχωρας και το κάστρο του Οριώντα που ήταν σημαντικό για τη φύλαξη οδών που οδηγούσαν στις Αργολικές και Τεγεατικές πεδιάδες. Επίσης σύνδεε τον οικισμό με το αρχαίο μονοπάτι Πρέγασος που οδηγούσε στο οροπέδιο. Ο Τυρός ήταν οικισμός τον οποίο διεκδικούσαν και οι Αργείοι και οι Σπαρτιάτες. Ωστόσο η Νότια Κυνουρία βρισκόταν υπό την επιρροή των Λακεδαιμονίων παρά την προσπάθεια των Αργείων για να την κατακτήσουν. Οι σημαντικότεροι αρχαίοι οικισμοί στην Νότια Κυνουρία ήταν οι Πρασιές, ο Τυρός, η Πολίχνη, η Γλυπία και το Μάριο. 
Η ταύτιση της πόλης του Τυρού της Λακωνικής και του Τυρού της αρχαίας Φοινίκης στο σημερινό Λίβανο προέρχεται από τα προϊόντα ανταλλαγής πρώτης ύλης μεταξύ των δύο πόλεων. Οι Φοίνικες που ασχολούνταν με το εμπόριο έχτισαν στον Τυρό εμπορικό λιμάνι για να μπορούν να μεταφέρουν από τα τεράστια έκτασης εδάφη βελανιδιάς την ξυλεία με αντάλλαγμα την πολύτιμη πορφύρα (χρωστική ουσία η οποία σε συνδυασμό με ένα συγκεκριμένο όστρακο απέδιδε το πορφυρό κόκκινο χρώμα της εξουσίας). Η ναυτική παράδοση όμως συνεχίστηκε και κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, με τη μεταφορά προϊόντων από τον Τυρό σε πολλά άλλα μακρινά μέρη όπως τη Μεσόγειο και τη Μαύρη θάλασσα. Τα νεώτερα χρόνια το εμπόριο της αλιείας και του τεχνίτη έδωσαν ξακουστό όνομα στον Τυρό. Τα νεώτερα χρόνια όλο και περισσότεροι κάτοικοι συνεχίζουν την ναυτική παράδοση του τόπου. Ο συνδυασμός του βουνού και της θάλασσας, οι πεντακάθαρες ακτές, και οι αναβαθμισμένες τουριστικές υποδομές είναι σε θέση να ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη.
Οι παραλίες του καθεμιά και ξεχωριστή. Η βραβευμένη παραλία της Λυγαριάς έχει φυσικό σύνορο με την παραλία του Τυρού τους ανεμόμυλους. Η παραλία Τυρού εκτείνεται σε μήκος 2 χλμ και αποτελεί τουριστικό θέρετρο. Πολύ κοντά βρίσκεται η παραλία Τηγάνι που φιλοξενεί και την σπηλιά των «ερωτευμένων», την οποία μπορεί κάποιος να επισκεφτεί με βάρκα. Στο Ζαρίτσι μεγάλο πανηγύρι διοργανώνεται κάθε χρόνο στις 9 Μαΐου για τον προστάτη του οικισμού τον Άγιο Χριστόφορο. Εδώ θα βρείτε και οργανωμένο κάμπινγκ καθώς και ταβερνάκια με εκλεκτούς μεζέδες. Πιο κάτω η παραλία του Τσέρφου με τα πεντακάθαρα νερά. Στο Ελληνικό Τυρού Τσέρφο σώζονται ερείπια αρχαίου οχυρού το οποίο χρησιμοποιούσαν οι Σπαρτιάτες ως φυσικό σύνορο με τους Αργείους.
Σπηλιά των Ερωτευμένων

Τα Σαπουνακέΐκα είναι οικισμός του Τυρού χτισμένος αμφιθεατρικά στη πλαγιά του λόφου. Οι ντόπιοι μιλούν για τη σπηλιά του Μεγαλόσωμου Τσάκωνα, ότι βρίσκεται στη περιοχή «Φούρνος» στη θέση Πρέγασος. Κοντά στον Τυρό βρίσκεται και το Μετόχι της Μονής Αγίου Νικολάου Καρυάς ο οποίος είναι αφιερωμένος στο ναό του Αγίου Γεωργίου. Ο Τυρός αποτελούσε για τη Μονή Καρυάς τον κοντινότερο ακμαίο οικισμό ο οποίος βρισκόταν απέναντι από την Παλαιόχωρα. Ο Ναός του Αγίου Νικολάου Καρυάς ιδρύθηκε το 1622 και βρίσκεται κοντά στη Μονή Ορθοκωστάς στο δρόμο προς τον Πραστό. Χτισμένη σε υψόμετρο 870μ. στέκεται επιβλητική ανάμεσα σε δύο υψώματα , το μεσαιωνικό κάστρο του Ωριόντα και της Παλαιόχωρας. Ιδανική εποχή για να επισκεφτείτε τον Τυρό είναι εκτός από το καλοκαίρι και η άνοιξη. Εκεί που ο συνδυασμός της μυροβόλου άνοιξης με την κατανυκτική ατμόσφαιρα της Μεγάλης εβδομάδας ισορροπεί την μοναδικότητα της φύσης. Εδώ το Πάσχα ακολουθεί τους κατανυκτικούς ρυθμούς που ορίζει η θρησκεία μας αλλά και τα ήθη και έθιμα του τόπου. Την ημέρα Της Μεγάλης Παρασκευής τα ψαροκάικα και τα σκάφη των επισκεπτών συνοδεύουν τον Επιτάφιο με ευλάβεια. Το Μεγάλο Σάββατο τα κεριά φωτίζουν και καίνε ευλαβικά γύρω από τη θάλασσα για τις ψυχούλες όλων όσων έφυγαν από τη ζωή, ενώ το βράδυ τα πυροτεχνήματα βομβαρδίζουν τον ουρανό.
Αφήστε τη ματιά να σας ταξιδέψει μέχρι τα χωριά Μέλανα και Πραματευτής. Το χωριό Πέρα Μέλανα κτισμένο αμφιθεατρικά στην πλαγιά του Πάρνωνα διατηρεί σε μεγάλο βαθμό την τσακώνικη παράδοση. Τα σπίτια είναι κτισμένα με την τοπική αρχιτεκτονική και οι κάτοικοι μιλούν την τσακώνικη διάλεκτο. Στο χωριό μπορείτε να επισκεφτείτε το λαογραφικό μουσείο και να δοκιμάσετε τις τοπικές σπεσιαλιτέ όπως παστές σαρδέλες, δίπλες και μέλι , καθώς και να αγοράσετε τα περίφημα τσακώνικα υφαντά ταγάρια. Τον Αύγουστο θα έχετε την τιμή να παρευρεθείτε στο μεγάλο πανηγύρι του χωριού για Την Παναγία στις 15 Αυγούστου καθώς και στη γιορτή μελιού που γίνεται πάλι τέτοια εποχή. Η παραλία Κίσσακας με τα θεόρατα κυπαρίσσια συμπληρώνουν το όμορφο τοπίο. Πολύ κοντά στα Πέρα Μέλανα, πάνω στο λόφο στέκεται αγέρωχο το μικρό ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία και δίπλα του σώζονται ερείπια του αρχαίου ιερού του Απόλλωνα Τυρίτα. Αξίζει να σημειώσουμε τη σημαντική δράση του συλλόγου, ο οποίος με πλήθος δραστηριότητες αναδεικνύει τον πλούτο της πολιτιστικής και λαογραφικής παράδοσης του τόπου. Η παραλία Λιβάδι απλώνεται λίγο πιο κάτω από τον μικρό οικισμό. 
Το δημοτικό διαμέρισμα της Πραγματευτής κατοικήθηκε πριν από 350 έτη και βρίσκεται βορειοανατολικά του Λεωνιδίου. Αποτελείται από δύο ψαράδικους οικισμούς , το Λειβάδι και τη Σαμπατική που μπορεί να σημαίνει «Σαν πας εκεί» ή να έχει πάρει το όνομα της από το ακρωτήριο Σαβατικό. Κατάλευκα νησιώτικου χαρακτήρα σπιτάκια συνθέτουν το τυπικό Τσακωνοχώρι καθώς επίσης και η εκκλησία του χωριού που είναι αφιερωμένη στους Ταξιάρχες. 

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2019

Η απόγνωση είναι ένα συναίσθημα που σε οδηγεί σε κατάθλιψη




Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας* 

Συχνά οι άνθρωποι, μετά από προβλήματα και στενοχώριες οδηγούμαστε στην απόγνωση, σε αυτό στο δυσάρεστο συναίσθημα που θεωρούμε πως η ζωή μας βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο και δεν υπάρχει κάποια ευκαιρία καλύτερης ζωής. Επιπλέον, πολλές φορές καταβαλλόμαστε από μελαγχολία και φόβο…
Οι κύριες αιτίες που μπορεί κάποιος να οδηγηθεί στην απόγνωση αφορούν προβλήματα στην οικογένεια, ή προβλήματα στην σχέση ή οικονομικά άγχη. Το άτομο καταβάλλεται από αρνητικές σκέψεις και συχνά τον οδηγούν σε μία κοινωνική απομόνωση. Θεωρεί πως τίποτα δεν του πάει καλά, δυσκολεύεται να βρει λύσεις και να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις, αισθάνεται πως είναι βάρος για την οικογένεια του, την σχέση του και τους φίλους του, με αποτέλεσμα να οδηγείται σε συμπεριφορές επικίνδυνες για την ψυχική και σωματική του υγεία.
Μερικές κινήσεις, ξεκινώντας από απλά καθημερινά πράγματα, που μπορεί να κάνει κάποιος όταν φτάνει στην απόγνωση είναι τα εξής:
1). Να πάει μία βόλτα στην φύση. Είτε βρεθεί στη θάλασσα είτε στο βουνό, η εικόνα της ομορφιάς της φύσης θα τον γαληνέψει. Θα τον ηρεμήσει και θα ελαττωθεί κάθε αρνητική σκέψη. Έστω για λίγο, το άτομο ίσως ξεχαστεί από όσα τον προβληματίζουν.
2). Να πάρει μία απόσταση –‘’κερδίζοντας λίγο χρόνο’’- από αυτά που τον προβληματίζουν και τον μελαγχολούν. Κάθε φορά που θα κάνει άσχημες σκέψεις, να προσπαθεί να σκεφτεί κάτι άλλο ευχάριστο και θετικό (πχ μία όμορφη εικόνα από τη ζωή του ή κάποιο όνειρο του) ή  να ασχοληθεί με κάποιο χόμπι. Η αποστασιοποίηση του μυαλού από τα προβλήματα βοηθάει στο να σκεφτεί κανείς ψύχραιμα, να κατανοήσει το μέγεθος του προβλήματος και να είναι αποτελεσματικός.
3). Η επαφή με τους φίλους και τους συγγενείς αποτελεί μεγάλη βοήθεια. Δεν είναι ντροπή, να τους μιλήσετε και να τους εξηγήσετε πως είστε και τι νιώθετε, αντιθέτως μάλιστα. Το σίγουρο είναι ότι θα νιώσετε πιο ανακουφισμένος και θα σας κάνει να είστε καλυτέρα. Αν πάλι δυσκολεύεστε  να ανοιχτείτε σε άτομα που σας γνωρίζουν, μπορείτε να απευθυνθείτε σε κάποιο ειδικό, που θα σας συμβουλέψει πώς να δείτε τις καταστάσεις πιο αισιόδοξα.



* Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2018

Αναβάλουμε την ζωή μας περιμένοντας... Τι περιμένεις;

ΘΕΜΑΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ


Γιάννης Ξηντάρας *

Οι άνθρωποι δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι μ' αυτό που έχουμε... Κι όλο προσπαθούμε να αποκτήσουμε κάτι περισσότερο... Μέχρι τότε, μέχρι να νοιώσουμε “πλήρεις” περιμένουμε... Τι περιμένουμε; Να έχουμε περισσότερα χρήματα, περισσότερο χρόνο, περισσότερη εμπειρία, περισσότερη ευτυχία... Αναβάλουμε την ζωή μας περιμένοντας...
 Όμως η ζωή δεν μπορεί να περιμένει εμάς. Η ζωή προχωράει εμπρός... Ακάθεκτη, ασταμάτητη, συνεπής στο βιολογικό της ρολόι, συνεχίζει... Η ζωή προχωράει εμπρός... Η ζωή δεν κάνει στάσεις, δεν δίνει παρατάσεις, δεν κάθεται... Ο χρόνος της ζωής μας προχωράει - αν θα πάμε μαζί του είναι δική μας υπόθεση... Η δική μας ευκαιρία να ζήσουμε!
 Ας μην αναβάλουμε λοιπόν, για αύριο, αυτό που μπορούμε να κάνουμε σήμερα. Ας ζήσουμε σήμερα, την κάθε μέρα, ας αδράξουμε το μεδούλι της, ας βαδίζουμε “στα χνάρια των χαμένων ποιητών”... Ας βρούμε το νόημα, ο καθένας το δικό του νόημα, τα δικά μας νοήματα, με όσα και όσους συνδεόμαστε, τις σχέσεις μας, την εργασία, τους φίλους, ένα νόημα για την πολύτιμη ρουτίνα της καθημερινότητας μας...
Διαφορετικά η ζωή είναι σαν να μπαίνει σε μία παρένθεση... Μία παρένθεση και μέσα της τρεις τελείες(...). Αναμονή...
Η ζωή μας σε τρεις τελείες: Τίποτα δεν ξεκινάει και τίποτα δεν τελειώνει, γι' αυτό ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι, δεν καταφέρνουμε να νοιώσουμε επαρκείς, δεν μπορούμε να ευχαριστηθούμε τα πράγματα, τους ανθρώπους , την φύση... Αναμένουμε την πληρότητα, τη βελτίωση, “κάτι καλύτερο”, “ κάτι περισσότερο”, με κίνδυνο αυτό να μην έρθει ποτέ... Ανηδονία, έλλειψη ευχαρίστησης, προπομπός μίας ζωής μέσα στην κατά-θλίψη...
Η ζωή μας, η ζωή όλων μας, είναι μία και μοναδική. Το παρόν σημείωμα είναι ένα προσκλητήριο για να τη ζήσουμε, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς ναι μεν..., χωρίς φόβο αλλά με πάθος... Ένα προσκλητήριο να μην την θυσιάσουμε στο βωμό του lifestyle, στις επιταγές ενός “ανήθικου” καταναλωτισμού, οπού τίποτα δεν είναι αρκετό, πάντα πρέπει να έχουμε  κι άλλο, πιο πολύ, πιο καλό... για να νοιώσουμε καλά, καλύτερα, άριστα.
Μην περιμένετε. Η ζωή είναι άριστη από μόνη της. Αρκεί να την σφυχταγκαλιάσουμε και να ζήσουμε το κάθε λεπτό! Ζήστε το κάθε λεπτό, την κάθε ώρα, την κάθε μέρα: Ζήστε με πάθος για την ίδια την ζωή!

                             __________
(*) Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2018

Ο Πέδρο Ολάγια συζητά για τη Δημοκρατία, το «γήρας», το χθες και το σήμερα

  Συνεντεύξεις     

Pedro Olalla: Σύντομος Διάλογος με έναν Ισπανό Πρεσβευτή του Ελληνισμού

γράφει ο  Σέργιος Μοσχονάς
-03/10/2018


Ο Πέδρο Ολάγια (Pedro Olalla González de la Vega) γεννήθηκε το 1966 στο Οβιέδο της Ισπανίας – κοντά στο «μονοπάτι» που οδηγεί στο Σαντιάγο της Κομποστέλλα. Σπούδασε φιλολογία κι ασχολήθηκε με τη συγγραφή, τη μετάφραση, τη διδασκαλία, την τέχνη της φωτογραφίας και, τα τελευταία χρόνια, με τη σκηνοθεσία και την παραγωγή ταινιών. Μετοίκησε στην Αθήνα το 1994.

Πρωτογνώρισα τον Ολάγια, τον Πέδρο, πριν αρκετά χρόνια όταν παρακολούθησα τα σεμινάριά του στο Φροντιστήριο Ιστορικών Επιστημών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών τα οποία αφορούσαν στη Γεωγραφία των Αρχαίων Ελληνικών Μύθων. Αργότερα, ταξιδέψαμε παρέα μέχρι τη Νάουσα, όπου και βρέθηκα βοηθός του στο ντοκιμαντέρ που είχε αναλάβει να δημιουργήσει για το Νυμφαίο της Μίεζας, «τον κήπο του Αριστοτέλη».

Ανάμεσα στο πολυσχιδές έργο του, ο Μυθολογικός Άτλαντας της Ελλάδας– ένα μνημειώδες έργο για τον Ελληνικό Πολιτισμό –, το Νέο Έλληνο-Ισπανικό Λεξικό και ενδιαφέροντα βιβλία όπως Ευδαίμων Αρκαδία και η Ελλάδος Ελάσσων Ιστορία. Ανάμεσα στα οπτικοακουστικά του έργα, μια σειρά ντοκιμαντέρ (ΕΤ1) για τους τόπους των Μύθων, αλλά και μια μεγάλου μήκους ταινία για τον Μανώλη Καλλιγιάννη, με τίτλο «Με τον Καλλιγιάννη. Κινηματογραφικό πορτραίτο». Με τα λόγια του Πέδρο: Φυγάς, φοιτητής, μισθοφόρος, αεροπόρος, ναυπηγός και θαλασσοπόρος, ο Μανώλης Καλλιγιάννης εγκατέλειψε στα 17 του την πατρίδα του τη Λέσβο με το όνειρο να γίνει ζωγράφος και μόνο ζωγράφος […] Το φιλμ «Με τον Καλλιγιάννη» είναι ένα κινηματογραφικό σόλο, μια ενδιαφέρουσα δημιουργική πρόκληση και, το δίχως άλλο, μια ταινία διαφορετική πέρα από το ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία.

Ποιος είναι, ωστόσο, ο Πέδρο Ολάγια, ο Ισπανός που έχει διανύσει εκατό χιλιάδες χιλιόμετρα στην ελληνική γη κι έχει καταγράψει με τον φακό του και με το μολύβι του την ιστορία των μύθων αυτής της χώρας;
Θέλω να πιστεύω ότι εξακολουθεί να είναι ο ίδιος που ήταν τότε, όταν έκανε αυτά: ένας ελληνιστής που ήθελε να ασχοληθεί με τον ελληνισμό επί τόπου, ένας άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τον ουμανισμό ως στρατευμένη στάση ζωής υπέρ του ανθρώπου, ένα βασανισμένο πνεύμα, ένας προσγειωμένος ιδεαλιστής, κάποιος που ακόμα θέλει να αλλάξει τον κόσμο…

Τελευταία, ο Πέδρο Ολάγια επιδίδεται πιο συστηματικά στη συγγραφή δοκιμίων, πάντα με έντονο λογοτεχνικό ύφος. Ένα από αυτά, γραμμένο από την αρχή με τη σκέψη να γίνει και ταινία, απέκτησε πρόσφατα αυτή τη μορφή: «Η μετέωρη Ελλάδα». Μια μεγάλου μήκους ταινία, χωρίς διαλόγους, που «δεν δίνει λόγο» στον πρωταγωνιστή: εκείνος, ένας αφηγητής, ένας περιπατητής, ένας πολίτης, τριγυρίζει την Αθήνα και περιεργάζεται το τοπίο της συλλογιζόμενος. Μια πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία η συνεργασία μου με τον Ολάγια: δεν υπήρχε ο «στεγνός» επαγγελματισμός, ούτε τα πολυάριθμα συνεργεία που συνήθως πλαισιώνουν ένα κινηματογραφικό γύρισμα. Ο Ολάγια, μοναχικός δημιουργός την ώρα της καταγραφής των εικόνων, γράφει το σενάριο σε ένα μαύρο τετράδιο το οποίο συμβουλεύεται συχνά, πριν από κάθε πλάνο. Πηγαίνει ανιχνεύοντας το τοπίο, περιεργαζόμενος τον χώρο και στήνει ένα τρίποδο – επίσης μοναχικό, δίχως τη συμβολή άλλων μέσων – με την ψηφιακή κάμερα. Ο Ολάγια προσέχει σχολαστικά τα πάντα, τον συγκινεί η λεπτομέρεια των πραγμάτων. Αναζητά τον ιδανικό καιρό για να πλαισιώσει το σενάριό του. Αναζητά το ίδιο φως για να μπορέσουν να αναμειχθούν οι διάφορες σκηνές μεταξύ τους. Τα πλάνα του Ολάγια έχουν ένα στοιχείο που τον χαρακτηρίζει: τη γωνία. Μια γωνία μέσα από την οποία ο ίδιος εμφανίζεται ή προς την οποία περπατά και στην οποία χάνεται…

Φίλε Πέδρο, πριν έναν περίπου χρόνο, βρεθήκαμε και πάλι «συνταξιδιώτες» στην πόλη μας, την Αθήνα, γυρίζοντας από τόπο σε τόπο και καταγράφοντας με μια κάμερα μια προσωπική σου αναζήτηση σε σχέση με τη Δημοκρατία. Ποιό είναι τελικά το αποτέλεσμα και το συμπέρασμα αυτής της περιδιάβασής σου στον αθηναϊκό χώρο; Ποια η σχέση της γης αυτής με τη Δημοκρατία, τότε και τώρα;
Το «αποτέλεσμα» είναι μια ταινία για τη δεοντολογία της δημοκρατίας, μια όπτικο-ακουστική εκδοχή του ομώνυμου έργου μου «Η μετέωρη Ελλάδα», στο οποίο προσδίδει νέα μορφή και, ευελπιστώ, νέα πνοή. Το «συμπέρασμα» είναι πολυσύνθετο: νομίζω ότι, με αυτή την προσπάθεια αναθεώρησης της δημοκρατίας από τον ίδιο χώρο που κάποτε υπήρξε λίκνο της και που σήμερα εξελίσσεται σε τάφο της, αποκτάμε συνείδηση των πραγματικών αρχών της -ιστορικών και ηθικών-, αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για ένα ριζοσπαστικό όραμα που εξακολουθεί να είναι επαναστατικό, και καταλαβαίνουμε ότι είναι εξ ορισμού ένα εύθραυστο και απαιτητικό σύστημα διακυβέρνησης που βασίζεται στην πολιτική αρετή των πολιτών και που, χωρίς αυτή, στερείται βάσεως.


Μια μεγάλου μήκους ταινία, ένα σχεδόν δίωρο έργο το οποίο γυρίστηκε αποκλειστικά στον αθηναϊκό «μικρόκοσμο». Πόση ήταν η διάρκεια των εργασιών για την αποπεράτωση της ταινίας σου; 
Είναι δύσκολο να το υπολογίσει κανείς, διότι η ταινία «πατάει» σε ένα προηγούμενο έργο, το οποίο είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής. Πρόκειται, όπως είπα, για την οπτικοακουστική μεταφορά ενός προϋπάρχοντος έργου, που στην ουσία είναι το ίδιο. Για αυτό τα σύνορα θολώνουν.
Από κινηματογραφική άποψη, το βιβλίο «επηρεάζει» πολύ την ταινία –που σαφώς θα ήταν διαφορετική αν δεν υπήρχε αυτό–, αλλά ταυτόχρονα, σε αυτή την περίπτωση, το βιβλίο ήταν ήδη γραμμένο με πολύ κινηματογραφικό τρόπο, πράγμα που βοήθησε στο «σμίξιμο».

Συνολικά, μπορεί να ασχολήθηκα με αυτή την ταινία έναν ολόκληρο χρόνο, αλλά αυτό το καλό έχει το «κινηματογραφικό σόλο», ότι δεν υπάγεται στους ρυθμούς και στις δεσμεύσεις μιας συμβατικής παραγωγής: σου δίνει μεγαλύτερη ελευθερία και σου επιτρέπει να κάνεις «συνταγές γκουρμέ». Θυμάμαι την πρώτη προβολή, την πρεμιέρα της ταινίας σου στην Αθήνα, στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Ήταν μια συγκροτημένη παρουσίαση του έργου σε συνδυασμό με μια συζήτηση στο τέλος κι ένα θερμό χειροκρότημα που τη συνόδευε.

Θα ήθελες να μας αναφέρεις τη δική σου εμπειρία από τη βραδιά εκείνη;
Η εκδήλωση που αναφέρεις ήταν η πρεμιέρα της ελληνικής εκδοχής. Είχαν προηγηθεί κι άλλες εκδηλώσεις στην Ισπανία με την ισπανική βερσιόν, και για αυτό είχα ήδη εικόνα για την ανταπόκριση και τη δυναμική του κοινού απέναντι στο συγκεκριμένο έργο. Υπήρχε όμως μια διαφορά σημαντική: στην περίπτωση της Αθήνας, ήταν επί το πλείστον ένα κοινό Ελλήνων, και η αντίδραση θα μπορούσε να μην είναι η αναμενόμενη. Το θέμα της δεοντολογίας της πολιτικής και της δημοκρατίας μας αφορά όλους, αλλά το γεγονός ότι πραγματεύεται με θέατρο την Αθήνα –αρχαία και σύγχρονη– και με αφορμή την τωρινή κατάσταση θα μπορούσε να προκαλέσει πιο έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις στους Έλληνες. Η έκπληξή μου ήταν ακριβώς αυτή: στις πολλές προβολές με συζήτηση που έχουμε κάνει μέχρι τώρα, η ορθολογική και η συναισθηματική αντίδραση των ξένων (κυρίως Ισπανών) ήταν εξίσου μεγάλη με αυτή των Ελλήνων, για να μην πω μεγαλύτερη!

Ποιες άλλες ευκαιρίες θα υπάρξουν για να απολαύσει κανείς τη «Μετέωρη Ελλάδα»;
Ελπίζω ότι πολλές. «Η μετέωρη Ελλάδα» δεν είναι μόνο ένα βιβλίο και μια ταινία, είναι μια πρωτοβουλία εν τω γίγνεσθαι που έχει σκοπό να καλλιεργήσει την πολιτική συνείδηση και να παροτρύνει στην περισυλλογή και τον διάλογο για την αναγκαία αναθεώρηση της υπάρχουσας «δημοκρατίας». Σε αυτή τη γραμμή, έχουμε ήδη οργανώσει προβολές και εκδηλώσεις σε συνεργασία με περισσότερους από πενήντα φορείς και είμαστε πάντα ανοιχτοί σε νέες προτάσεις. Επίσης, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να συμμετάσχει στην πρωτοβουλία και να έχει πρόσβαση στο έργο μέσω του ιστότοπου www.pedroolalla.com.


Γιατί «Μετέωρη Ελλάδα»; Γιατί αυτός ο τίτλος που, ενώ είναι υπέροχος και ιδιαίτερα στοχευμένος, αποπνέει έναν έντονο προβληματισμό;
Θα σου απαντήσω με ένα απόσπασμα του έργου: «ἥ ῾Ελλὰς ἅπασα μετέωρος ἦν», έγραψε ο Θουκυδίδης. «Μετέωρος» σημαίνει στον αέρα, αυτό που αιωρείται, που πλανάται· αλλά σημαίνει και το επισφαλές, το αβέβαιο· και, τέλος, το εκκρεμές, το ανεκπλήρωτο. Έτσι, στον αέρα, λέει ο ιστορικός ότι ήταν όλη η Ελλάδα τότε που η Σπάρτη έλαυνε ενάντια στην Αθήνα, διασχίζοντας αυτούς τους γαλαζωπούς λόφους που διακρίνονται εκεί στο βάθος, ενώ στις δυο αντίπαλες πλευρές, παράτολμοι και αμέριμνοι νέοι ανυπομονούσαν να ξεχυθούν στον πόλεμο. Σήμερα, η Ελλάδα, χώρα και ηθική πρόκληση συνάμα, εξακολουθεί να είναι μετέωρη, πλανώμενη, σκόρπια. Και αβέβαιη ακόμα, και ανεκπλήρωτη. Και, αναμφίβολα, επισφαλής, αιώνια απειλούμενη.

Είναι εφικτό να ζήσουμε στον 21ο αιώνα την Αθηναϊκή Δημοκρατία;
Είναι απολύτως εφικτό -και απαραίτητο- να εξακολουθήσουμε να αναζητούμε, στον 21ο αιώνα, τα ίδια ιδανικά που εκείνοι αναζήτησαν τότε. Ίσως τα εργαλεία ή τα μέσα δεν μπορούν να είναι τα ίδια, αλλά τα ιδανικά δεν είναι καθόλου παρωχημένα και θα εξακολουθήσουν να είναι χρήσιμα εφόσον δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραδεχτούμε ότι η «πολιτική» είναι απλώς ιδιωτική υπόθεση κάποιων ολίγων για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Πώς ορίζεται η «Δημοκρατία»; Ποιος ο ρόλος του «σεβασμού» και της τήρησης των Νόμων σε μια δημοκρατική Πολιτεία; Και ποιες θεωρείς ότι ήταν οι συντεταγμένες της Αρχαίας Δημοκρατίας;
Η δημοκρατία είναι το μόνο πολιτικό σύστημα που επιτρέπει την πλήρη και ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών στον προσδιορισμό και στην υπεράσπιση του κοινού καλού, και -πιο σημαντικό ακόμα- το μόνο πολιτικό σύστημα που την απαιτεί.


Είναι το μόνο σύστημα όπου η πολιτική δεν νοείται ως τέχνασμα για την επιβολή του κατεστημένου που συμφέρει τους ισχυρούς, αλλά ως τέχνη της συμφιλίωσης της βούλησης όλων για την καταπολέμηση του εγωισμού.
Τελευταία εξέδωσες ένα επιστολιμιαίο δοκίμιο σχετικό με το γήρας παίρνοντας αφορμή από το αντίστοιχο έργο του Κικέρωνα. Ζούμε σε μια εποχή στην οποία το δημογραφικό πρόβλημα είναι περισσότερο από ποτέ εμφανές: ο άνθρωπος γεννιέται, γνωρίζει, μαθαίνει, επεξεργάζεται τα ερεθίσματα που του προσφέρονται και – τέλος – οφείλει να στοχάζεται. Αποτελεί, όμως, το γήρας έναν δρόμο προς την ωρίμανση; έναν δρόμο προς τη σοφία;
Το να γερνάμε καλά -το ευ γηράσκειν- δεν είναι τίποτα διαφορετικό από το να καταφέρουμε το ευ ζην μέχρι το τέλος της ζωής μας. Είναι, επομένως, κάτι που, παραδόξως, πρέπει να μάθουμε από νωρίς. Μια διαδικασία της οποίας η επιτυχία εξαρτάται τόσο από την προσωπική καλλιέργεια των ικανοτήτων και της στάσης ζωής μας όσο και από την ικανότητα της κοινωνίας να κάνει εφικτή αυτή την καλλιέργεια και να ανταποκριθεί στις θεμιτές ανάγκες όλων μας. Αυτό καθιστά το ευ γηράσκειν ένα εγχείρημα προσωπικό και συλλογικό συνάμα, δηλαδή συνάμα ηθικό και πολιτικό.


Στον λόγο που εκφώνησες κατά την αναγόρευσή σου σημείωνες: Πρεσβευτές Ελληνισμού. Τι είναι αυτό που πρεσβεύουμε;
Αυτό που ονομάζουμε ελληνισμός δεν είναι απλώς ο πολιτισμός μιας χώρας ή ενός λαού. Είναι σαφώς μια κληρονομιά πολύ πιο πολύπλοκη και οικουμενική. Θα ήθελα να σταθώ σε δύο λέξεις: στην Οικουμενικότητα και στον Ελληνισμό. Ζούμε στην θλιβερή κοινωνία της Παγκοσμιοποίησης όπου ο όρος Οικουμενικότητα θα μπορούσε να «διαβρωθεί». Ζούμε, επίσης, σε μια εποχή όπου ο Πολιτισμός έχει χάσει το βάρος που θα έπρεπε να του αναλογεί ως θεμέλιο του παγκόσμιου πραγματικού πλούτου, ενώ ο «πραγματικός πλούτος» έχει καταδυναστεύσει κάθε ιδέα, κάθε σπιθαμή ελπίδας του Ανθρώπου.
Οικουμενικότητα και παγκοσμιοποίηση είναι δύο έννοιες αντικρουόμενες. Η οικουμενικότητα είναι η αναζήτηση όσων είναι κοινά και έμφυτα στον άνθρωπο, καθώς και η προσπάθεια αυτά τα γνωρίσματα και τα αγαθά -ηθικά και υλικά- να γίνουν σεβαστά και προσιτά σε όλους. Η παγκοσμιοποίηση, αντιθέτως, είναι ένας μηχανισμός σφετερισμού των αγαθών και των δικαιωμάτων ολόκληρης της ανθρωπότητας από μια χούφτα προνομιούχων, εξουδετερώνοντας όποια αντίσταση μπορούν να προβάλουν τα σύνορα, τα κράτη, οι νόμοι, τα δικαιώματα, η καλώς νοούμενη πολιτική και όλα τα κεκτημένα του πολιτισμού.

Ποια είναι τα σημεία της Αθήνας στα οποία επιστρέφεις συχνά; Ποιο είναι το στοιχείο – ή τα στοιχεία – της πόλης που ταυτίζονται και «ολοκληρώνουν» τη δική σου προσωπογραφία;
Όλο το ιστορικό κέντρο. Όλα τα μέρη που αναφέρονται και εμφανίζονται στο έργο. Από τον Λόφο των Νυμφών μέχρι το παρακμιακό Δημόσιο Σήμα. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα ήμουν ο ίδιος αν όλα αυτά τα μέρη δεν ήταν μια συνεχής παρουσία στη ζωή μου, μια σταθερά. Με εμπνέουν, με υπενθυμίζουν πράγματα σημαντικά, και κάθε φορά που τα επισκέπτομαι κάπως «πεσμένος» με ανακουφίζουν.

Κλείνοντας θα ήθελα να σε ρωτήσω αν αισθάνεσαι τη γη αυτή πατρίδα σου. Και αν ναι, τι είναι αυτό που σου δημιουργεί αυτό το συναίσθημα, αυτή την ανάγκη, ίσως;
Η Ελλάδα είναι το μέρος όπου έχω περάσει τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια της ζωής μου εκούσια, και αυτή η συνειδητή επιλογή -αυτή η συνειδητή επιμονή- την καθιστά μια πατρίδα για εμένα. Σε αυτό προστίθεται το συναίσθημα -κοινό και σε άλλους ξένους- του ότι αποτελεί επίσης μια πνευματική πατρίδα. Και συναίσθημα και βίωμα μαζί συνιστούν κάτι πολύ ισχυρό. Για αυτό η Ελλάδα με πληγώνει, και όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια με πληγώνουν και με αγανακτούν απίστευτα.


Ποιά θεωρείς – αν υπάρχουν – πως είναι τα κοινά πολιτισμικά στοιχεία (ή ποιες είναι οι έντονες αντιθέσεις) ανάμεσα στην Ισπανία και στην Ελλάδα, ανάμεσα, δηλαδή, στη φυσική και στη θετή σου πατρίδα;
Όσον αφορά στην Ισπανία και στις ομοιότητες με την Ελλάδα, μπορώ να πω ότι είμαστε δύο λαοί και δύο χώρες με πολύ παράλληλους βίους. Οι διαφορές μας είναι πάντα μικρές, σε επίπεδο αποχρώσεων, και, αν και το ενδιαφέρον για τα κοινά και η συλλογική δράση μού φαίνονται λίγο μεγαλύτερα στην Ισπανία, θα μου άρεσε να είναι πολύ μεγαλύτερα και στις δύο χώρες.

_____________

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2018

"ΣΤΟ ΒΙΔΟΝΙ" διήγημα

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ



Αγαπητέ κ. Αϊβαλή, καλησπέρα σας. Σας αποστέλλω κείμενό μου με τίτλο «Στο Βιδόνι». Είναι το πρώτο κεφάλαιο του υπό επεξεργασία βιβλίου μου, που βασίζεται στις κατά καιρούς αφηγήσεις του παλαίμαχου οργανοπαίχτη και θείου μου, Γιώργου Χίνη.
Με εκτίμηση
Αγαθή Γρίβα – Αλεξοπούλου
Φιλόλογος 
~~~~~~~~~

ΔΙΗΓΗΜΑ "ΣΤΟ ΒΙΔΟΝΙ"
της Αγαθής Γρίβα – Αλεξοπούλου

Βράδιαζε. Το εκκλησάκι της Παναγίας στο Βιδόνι  είχε απομείνει έρημο κι ο κάμπος με τα ελαιοπερίβολα ολόγυρά του είχε ξαναβρεί τη συνηθισμένη του γαλήνη. Τίποτα δε μαρτυρούσε πια πως εκεί, στις δυτικές απολήξεις του μεγαλοπολίτικου κάμπου, είχε γίνει τη μέρα εκείνη μεγάλο ξεφάντωμα!
Πρωί – πρωί πανηγυριώτες από κοντινά ή μακρινότερα χωριά είχαν έρθει να λειτουργηθούν, να προσκυνήσουν τη χάρη Της, και να γιορτάσουν τη γέννησή Της. Με το που σχόλασε η εκκλησία άρχισαν τις χαιρετούρες, τις αγκαλιές και τα φιλιά· ενώ οι γεροντότεροι έστηναν κουβεντολόι μπλέκοντας τωρινά , παλιά και παλιότερα απ’ την εποχή που το Βιδόνι ήταν ένας συνεχόμενος μεγάλος αμπελώνας και η Παναγιά κυρά και προστάτισσα του. Όσο για το πανηγύρι που ακολούθησε, ήταν από εκείνα τα αυθεντικά λαϊκά πανηγύρια, όπου η εγκαρδιότητα και ο αυθορμητισμός των απλών ανθρώπων απογειώνουν το κέφι.
Από τους τελευταίους και αληθινά ευτυχισμένος έφυγε από το Βιδόνι ο Γιώργης ο Χίνης, παλαίμαχος οργανοπαίχτης και ψυχή της ορχήστρας που διασκέδασε για άλλη μια χρονιά τον κόσμο. Αυτός είχε κάνει τις συνεννοήσεις με το δήμαρχο, αυτός διέθετε τον ηχητικό εξοπλισμό της ορχήστρας κι αυτός ανάμεσα στους άλλους οργανοπαίχτες έπαιζε κιθάρα.
 Κόντευε έξι το απόγευμα, όταν επέστρεψε στο χωριό του, το Παλαμάρι. Πάρκαρε το φορτηγάκι, ξεκλείδωσε την αυλόπορτα και χύθηκε στην αυλή. Χάιδεψε βασιλικούς και καντιφέδες που ’χε αραδιασμένους δεξιά και αριστερά η κυρά – Αρετή, η γυναίκα του κι ευωδιασμένος όρμησε κατά τη σκάλα. Από το κεφαλόσκαλο τον καλωσόρισε, όπως πάντα, εκείνη.  
 – Κάηκε το πελεκούδι, κυρα – Αρετή, της πέταξε με τον αέρα του θριαμβευτή. – Αι Μπράβο! έκανε η Αρετή ευχαριστημένη μα ανυπόμονη να μάθει περισσότερα.              – Γλέντι τρικούβερτο σου λέω! Βούλιαξε το Βιδόνι από τον κόσμο! συνέχισε εκείνος βγάζοντας το σακάκι του και τραβώντας κατά την τουαλέτα, να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του. 
Ζήτησε μόνο καφεδάκι. Τι στα κομμάτια από πανηγύρι γύριζε! Φαγωμένος ήτανε και τα κρασάκια του οπωσδήποτε τα είχε τραβήξει! Πέρασε στο καθιστικό και έκανε να καθίσει στην ντιβανοκασέλα, μα το μετάνιωσε. Είχε τόσα πολλά να της πει!
– Μάντεψε Αρετούλα μου, τι μπήκε στην κλήρωση, στους λαχνούς ντε! 
Άλογο! Και μάλιστα σπουδαίο! Ορίστε το ξεφούρνισε κιόλας, πριν εκείνη προλάβει να ανοίξει το στόμα της και συνέχισε όλο ενθουσιασμό: Ένα κανελί αρσενικό οκτώ - δέκα χρονών! Στρογγυλοκάπουλο με μια χαίτη ως εκεί κάτω κι ένα μάτι ζωηρό – ζωηρό και  από καλπασμό άλλο πράμα! Εξαιρετικό ζωντανό! επιβεβαίωνε ακουμπώντας τα δάχτυλα στα χείλη του που τα ’σφιγκε σαν σε μακρινό φιλί στον τετράποδο πρωταγωνιστή του πανηγυριού.– Και ποιος τυχερός κέρδισε, μάτια μου, τέτοιο λεβέντη; αστειεύτηκε η Αρετή  ανακατεύοντας τον καφέ στο μπρίκι. Ο! χο χο! γέλασε εκείνος.                                        – Περιπέτεια, Αρετούλα μου, περιπέτεια! Τον είχε φέρει ένας Σαρακινιώτης από τη Στεμνίτσα… 
 – Ποιος, καλέ; Αυτός που έχει την ταβέρνα στην πλατεία; ρώτησε από μέσα εκείνη.   – Ναι, γεια σου, αυτός. Και να δεις σύμπτωση! Κληρώθηκε στον αδερφό του, μα πού να τον κρατήσει! Να πει ο κόσμος ότι κάνανε την κλήρωση με σημαδεμένα κουκιά! Τραβήξανε ξανά κι έπεσε σ’έναν Κόνιαρη από το Μουλάτσι. Ούτε εκείνος  το κράτησε. Στον Αργύρη το Σμαΐλη από τη Σύρνα κατέληξε. Μιλήσανε με τον Κόνιαρη και τα συμφωνήσανε· του ’δωσε ένα πεντακοσάρικο και το πήρε.
  Αυτός μάλιστα! Έχει το κοπάδι· του χρειάζεται! επιδοκίμασε η Αρετή και σώπασε, για να τον ακούει που συνέχιζε με ανανεωμένο κέφι: 
– Ε, και να ‘βλεπες χορό που ’ρiξε ο μπαγάσας μετά! Μα και οι Μηλιώνισσες, οι πατριώτισσες σου από το Ψάρι, έδωσαν ρέστα! Όλοι παιδί μου, Ψαραίοι, Συρναίοι, Καλυβαίοι, Στεμνιτσιώτες, Καρυτινοί, Μουλατσαίοι  και Μεγαλοπολίτες, όλοι χορέψανε με την ψυχή τους! Άσε πια αυτός ο δικός μας, ο Θανάσης ο Ξηνταβελόνης! Πήδαγε σαν παιδαρέλι κι έλεγε και ξανάλεγε πως χρόνια είχε να ζήσει τέτοιο πανηγύρι. Τα είχε κοπανήσει κιόλας και ξεφώνιζε κάθε τόσο σηκώνοντας το ποτήρι. «Γεια μας! Να ζήσεις Γιώργο με την ορχήστρα σου! Να ζήσει το Παλαμάρι!»  – Και βέβαια να ζήσεις Γιώργο, είπε και η Αρετή και του σέρβιρε το καφεδάκι αχνιστό και μυρωδάτο.
Κάθισε απέναντί του και τον καμάρωνε! Η έξαψη η δική του γινόταν τώρα και δική της! Τι νόμιζαν μερικοί – μερικοί πως ο δικός της ο Γιώργης, ο Γιώργης ο Χίνης, μουσικός από το είκοσι δύο, επειδή τον έσφιξαν τα αρθριτικά, γέρασε και ξόφλησε! Όχι, μάτια μου, δεν θα τους το έκανε το χατίρι! Το ‘λεγε ακόμα η καρδιά του! Και η δική της η καρδιά, δόξα το θεό, δούλευε τώρα ρολόι! Ο βηματοδότης βλέπεις! Έτρεξε να του ξαναγεμίσει το ποτήρι με κρύο νερό. Εκείνος το ήπιε μονορούφι στην υγειά της κι έπιασε να παινεύει τον τραγουδιστή που είχανε στην ορχήστρα.
 – Σπουδαία φωνή αυτός ο Τσακανίκας! Καθαρή, δυνατή, ζεστή και γλυκιά! Αηδόνι, παιδί μου!    
– Καλά,  Γιώργο μου, καλά! τον έκοψε εκείνη. Τα λέμε κι αργότερα αυτά. 
Έβλεπε τον ενθουσιασμό του, μα καταλάβαινε και τις ανάγκες του. Έπρεπε να ξεκουραστεί λίγο· να ησυχάσει το κεφάλι του από τη βουή, να απλώσει τα πόδια του. Τόσες ώρες στημένος στην καρέκλα θα ήταν πιασμένος, κι ας μην το ομολογούσε.
 Κι εκείνη έπρεπε να βγει, να μαζέψει τις κατσίκες, να ταΐσει κότες και κουνέλια, να ανοίξει το νερό, να ποτίσει το περιβολάκι τους
Τέτοια της ήταν παιχνιδάκι! Καθημερινός περίπατος!
«Αν έχεις μουσαφίρηδες, τότε μάλιστα, δυσκολεύει το πράμα!» συλλογίστηκε. «Βραστά, σούπες, ψητά, στιφάδα, τηγανητά, μακαρονάδες, χυλοπίτες, πιλάφια, κεφτέδες! Μη σου αρπάξουν, μη σου μείνουν άψητα, μη σου λασπώσουν, μην τα παραπατήσει το ξύδι, μη σου κόψει το αυγολέμονο! Να τα ’τοιμάσεις όλα, να τα κρατήσεις ζεστά, να τα σερβίρεις στην ώρα τους!» Κόσμο και κόσμο είχε τραπεζώσει στο πενήντα τόσα χρόνια του γάμου τους η κυρά – Αρετή. Και ποιοι δεν πέρασαν το κατώφλι τους και δεν έφαγαν και δεν ήπιαν μαζί τους! Οργανοπαίχτες και τραγουδιστές, συνάδερφοι του Γιώργη της, φίλοι, γνωστοί, γείτονες, όλο το Παλαμάρι. Έπειτα ήταν και οι συγχωριανοί τους που έμεναν στην Αθήνα και κάθε τόσο κατέβαιναν στο πατρικό τους στο χωριό και πετάγονταν και στου Γιώργη. Αλλά και παπάδες και  ψαλτάδες, που Κυριακή παρά Κυριακή έρχονταν στο Παλαμάρι κι εκείνοι έδιναν το παρόν. Ήταν, βλέπεις , κοινοτάρχης παλιότερα ο Γιώργης της, πάρεδρος στον καλλικρατικό δήμο Τρικολώνων αργότερα, κι ακόμα και τώρα επίτροπος στην εκκλησία. Εκτός από τους ξένους βέβαια ήταν και οι συγγενείς: ο αδερφός του Γιώργη, η αδερφή του, τα ξαδέρφια του, οι αδερφές της Αρετής , ο αδερφός της, και τα ανίψια τους, Τόσα ανίψια! Όλους τους φρόντιζε η Αρετή δικούς και ξένους.  Μη φύγουν νηστικοί, μη δεν πάρουν γλυκό,  μη δε φάνε και φρούτο! Και τους κατευόδωνε γεμίζοντας σακούλες τα φιλέματα! Τέτοια νοικοκυρά ήταν η Αρετή και τέτοιο σπίτι κράτησε τόσα χρόνια, ανοιχτό και φιλόξενο! Και τώρα ακόμα τέτοιο το θέλει το σπίτι τους ο Γιώργης! Και οι δυο τους δηλαδή! Κι ας κοντεύει η Αρετή τα ογδόντα, κι ας πλησιάζει εκείνος τα ογδόντα πέντε!
Μόνος πίσω στην κάμαρή του ο παλαίμαχος μουσικός δεν έλεγε να ξεκολλήσει το μυαλό του από τις μεγάλες στιγμές της γιορτινής μέρας που έφτανε στο τέλος της. Τραγούδια και μουσική ηχούσανε ακόμη στ’ αυτιά του και σαν σε ταινία μπροστά στα μάτια του περνούσαν με τσαλίμια και τσακίσματα γυναίκες και άνδρες  παραδομένοι στα καλαματιανά και τα τσάμικα κι εκείνος ανάμεσά τους να χορδίζει την κιθάρα και τις καρδιές τους.  «Ξέδωσε ο κόσμος» συλλογίστηκε. «Ξέδωσε ο κόσμος και αναστήθηκα εγώ» συμπλήρωσε φωναχτά τη σκέψη του. Και στ’ αλήθεια είχε αναστηθεί. Δύο χρόνια χωρίς πανηγύρι, μακριά από χοροστάσι, πλάνταξε! Πρώτα τα προβλήματα και η εγχείριση της Αρετής και ύστερα τα δικά του, η μέση του και το ρημάδι το γόνατο του, τον είχανε διπλώσει στα δυο. Μα από την περασμένη άνοιξη τα πράγματα είχαν στρώσει.   
Περίμενε πώς και τι το μικρό πανηγυράκι της Αγίας Μαρίνας! Να ψάλλουνε τη χάρη της, να κάνει ωραία και καλά απόλυση ο παπα – Χρήστος κι ύστερα να κατέβουνε κάτω στον πλάτανο,  να φάνε και να γλεντήσουν! Μα η ανώμαλη κατάσταση, το παρ, ολίγον Grexit, βρε αδερφέ, οι κλειστές τράπεζες τρόμαξαν τον κόσμο. Τι κι αν έλεγε πως είχε κάνει εκείνος τα κουμάντα του για τα ψητά και τα ποτά! Κανένας δεν τον άκουγε.   «Μου ’στειλε κάποιος από τους δικούς μου ένα - δυο χιλιάρικα να φάμε και να πιούμε στην υγειά του» είπε εμπιστευτικά στο συμβούλιο του συλλόγου. Άδικος κόπος!  Ξεμείναμε με το αντίδωρο και τους πέντε άρτους!
Και το Δεκαπενταύγουστο στο μεγάλο πανηγύρι του χωριού κρύα πράματα· ελάχιστος κόσμος είχε μαζευτεί το βράδυ στο προαύλιο της εκκλησίας. Κρίμα! και είχε καρδιοχτυπήσει τόσο, μη και δεν προλάβουν οι μαστόροι να περάσουν την πλακόστρωση. Πλάκες Καρύστου, παρακαλώ! Το ’χε τάμα και το ’κανε! Και δεν ήταν μόνο ο λίγος κόσμος· ήταν και η μουσική! Κονσέρβα, σου λέει, cd και dj! Ούτε που πήγε, ούτε που ήρθαν γυρεύοντάς τον.Μα και στα γύρω χωριά, απ’ ό,τι είχε ακούσει, κομμένα τα ξεφαντώματα. Στη Στεμνίτσα, το κεφαλοχώρι, και μόνον ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο καταλήξανε στον Κώστα τον Κόκκορη και το συγκρότημά του. Όχι, ότι δεν είναι καλός καλλιτέχνης! Όχι, όχι, το αντίθετο μάλιστα! Αλλά βλέπεις, οι δήμαρχοι και οι αντιδήμαρχοι την εποχή των παχιών αγελάδων και των μεγάλων επιχορηγήσεων κατέβαζαν φίρμες από την Αθήνα. Και δεν μιλάει κανείς για τον Τσέρτο ή την Καραγιάννη που στο κάτω – κάτω της γραφής είναι πατριωτάκια, Γορτύνιοι και αυτοί, αλλά για Κλωναρίδη, Μπάση, Γλυκερία κλπ. Ως και ο Μ. Πλέσσας με τη Μ. Λίντα έπαιξαν και τραγούδησαν στη Στεμνίτσα κάποια χρονιά! Και στο Παλαμάρι τόσο μικρό χωριό, κατέβασαν τη Θεοδοσία Στίγκα. Τι κυρία και τι σπουδαία φωνή!
Πάνω σ’ αυτές τις σκέψεις τον πήρα ο ύπνος. Τον άρπαξε κανένα τεταρτάκι και πετάχτηκε. Δεν τον χωρούσε το κρεβάτι και βγήκε στο μπαλκόνι. Όλο το λεκανοπέδιο πιάτο μπροστά του! Τόσα χωριά! Σε όλα είχε πάει! Σε όλα είχε παίξει! Και όχι μόνον σ ’αυτά αλλά και σε άλλα που δεν φαίνονταν! Ψηλά στο Μαίναλο, πάνω στον κάμπο της Ασέας και της Τρίπολης, παρακάτω σε Καλτεζές και Κολλίνες , απέναντι προς την Ανδρίτσαινα και τα χωριά της Λιοδώρας! Αλλά και μακρύτερα σε Λακωνία, Αργολίδα και Μεσσηνία!
Όχι, δεν ένοιωθε νοσταλγία τούτην την ώρα. Η νοσταλγία είναι σαράκι που κατατρώει το μυαλό και ματώνει την καρδιά. Αυτός ήταν μάχιμος ακόμη και τόσο χαρούμενος! Μπορούσε να θυμάται χωρίς να πονάει!Θυμόταν λοιπόν και ξαναζούσε με έξαψη τις μεγάλες στιγμές της εξηντάχρονης διαδρομής του στα όργανα και τη μουσική. Από τους αγαπημένους σταθμούς αυτής της διαδρομής το Βιδόνι. Έστρεψε τα μάτια του προς τα εκεί. Το διέκρινε να αχνοφαίνεται  στο φως του δειλινού που ολοένα και λιγόστευε και το στήθος του φούσκωσε από τη συγκίνηση!  

Τρίτη 14 Αυγούστου 2018

Νίκος Πλουμπίδης: ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑ - Σας γράφω τις τελευταίες μου γραμμές. Είναι η πρώτη ώρα της 14ης Αυγούστου 1954. Με ξύπνησαν για να με ειδοποιήσουν ότι το πρωί θα γίνει η εκτέλεσή μου

Thanasis Petrakos


ειρηνη παναγιωτου
14 Αυγούστου 2015


ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑ

«Αγαπημένοι μου, 
Σας γράφω τις τελευταίες μου γραμμές. Είναι η πρώτη ώρα της 14ης Αυγούστου 1954. Με ξύπνησαν για να με ειδοποιήσουν ότι το πρωί θα γίνει η εκτέλεσή μου. 
Τις τελευταίες αυτές ώρες που μου απομένουν τις αφιερώνω στους αγαπημένους μου. 
Εκείνο που έχω να σας πω είναι ότι ΠΟΤΕ μου ΔΕΝ υπήρξα προδότης, όπως με αποκαλούν οι κατήγοροί μου. Πάντα υπηρέτησα πιστά την ιδεολογία μου πιστεύοντας ότι εξυπηρετώ το λαό. 
Συγχωρώ τους κατηγόρους μου για τις πίκρες που μου ‘δωσαν την ώρα που χρειαζόμουν συμπάθεια και κατανόηση. Σας παρακαλώ και σας όλους να συγχωρήσετε και σεις τους κατηγόρους μου. Αυτό θα είναι για μένα ανακούφιση. 
Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στον πεθερό μου και πεθερά μου. Στον αγαπητό μου Βρασίδα, Δημοσθένη και γυναίκα του, που μου παραστάθηκαν στοργικά στη φυλάκισή μου. 
Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στις αδελφές μου που ταλαιπωρούνταν να με επισκέπτονται κάθε εβδομάδα. Αποχαιρετώ τα’ αδέλφια μου Σπύρο και Γιώργη. 
Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου σ’ όλους, γνωστούς και αγνώστους, για τη συμπαράστασή τους ή την καλοσύνη που έδειξαν απέναντί μου στις κακές ώρες της ζωής μου. 
Στα ανίψια μου και ιδιαίτερα τη Γεωργία εύχομαι κάθε ευτυχία. 
Στην αγαπημένη μου Ιουλία, που μου στάθηκε αγαπημένη συντρόφισσα στα λίγα χρόνια της ζωής μας, εκφράζω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη για τη στοργή και την αγάπη της. Της εύχομαι να ζήσει τη ζωή της και να ευτυχήσει. 
Στο αγαπημένο μου παιδί το ΔΗΜΗΤΡΗ εύχομαι να γίνει ΜΕΓΑΛΟΣ και ΧΡΗΣΙΜΟΣ άνθρωπος για το καλό το δικό του και του ελληνικού λαού. 
Σας αφήνω γεια
Νίκος

Φυλακή – Σανατόριο
13 προς 14 Αυγούστου 1954

Υ.Γ. Μη λυπάστε, εγώ τώρα θα ησυχάσω. Σας εύχομαι όλων ευτυχία. Ο θάνατος είναι μια αλλαγή της ύλης. Έτσι είναι. 
(υπογραφή)» 

14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1954. Χαράματα στο Δαφνί. Ενα αυτοκίνητο μεταφέρει δεμένο με χειροπέδες τον Νίκο Πλουμπίδη στον τόπο εκτέλεσης. Λίγο μετά πέφτει νεκρός. Η ηγεσία του ΚΚΕ ανακοινώνει από το εξωτερικό , μέσω του ραδιοφωνικού της σταθμού, ότι πρόκειται για εικονική εκτέλεση. 
Oι φωτογραφίες, είναι από το αρχείο του Νίκου και της Ιουλίας Πλουμπίδη – Παπαχρίστου,την πρώτη φωτογραφία, έχει βγάλει ο Μελετζής.

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2018

Τα υπαρξιακά δεδομένα μίας αιώνιας αναμέτρησης...


Θέματα Ψυχολογίας
Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας *
 (www.xidaras.gr)  


 Τι  σας φοβίζει ποιο πολύ; Τι σας αναστατώνει τις πιο μύχιες σκέψεις; Τι απειλεί περισσότερο από κάθε τι άλλο, όσους και ότι αγαπάτε; Δεν ξέρω για εσάς, αλλά σε εμένα ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό…
Από την ώρα που γεννιόμαστε ως την ώρα που πεθαίνουμε μέσα στα πόδια μας είναι. Πεισματικά σφιχταγκαλιασμένος με τη ζωή. Λες και ρώτησε κανέναν αν τον θέλουμε, αν τον έχουμε ανάγκη. Τι νομίζει δηλαδή; Ότι δεν μπορούμε χωρίς αυτόν; Εγωισμός μέχρι θανάτου…
Αδερφός του ύπνου στην αρχαιότητα, έρχεται δριμύτερος στη συνείδησή μας με το που σουρουπώνει, κρύβεται στο σκοτάδι και στους εφιάλτες μας…
Όμως τώρα, εμείς οι κοινοί θνητοί, ας το πάρουμε απόφαση. Ας συμφιλιωθούμε, ας το αποδεχτούμε. Ήταν, είναι και θα είναι εδώ. Πρίν και μετά από εμάς. Αυτός μας υποδέχεται, αυτός μας ξεπροβοδίζει. Αυτός είναι ο σύ-ζυγος της ζωής. Ο μόνος δρόμος για να ανακουφίσουμε την υπαρξιακή μας αγωνία είναι αυτός της αποδοχής: να αποδεχτούμε το αυτονόητο, το αυταπόδειχτο, το αναπόφευκτο… Εξάλλου όλοι το(ν) ξέρουμε από μικροί –το παράδοξο είναι ότι το(ν) κρύβουμε (αλήθεια από ποιόν; Από τον ίδιο μας τον εαυτό!...) καθώς μεγαλώνουμε.
Ίσως, λέω ίσως, αν σταματήσουμε κι εμείς να του γκρινιάζουμε, να τον φοβόμαστε, να τον αποφεύγουμε, ίσως κι αυτός, να μας δείξει ένα πιο φωτεινό του πρόσωπο… Ίσως το μαύρο να γίνει γκρι. Κάτι είναι κι αυτό…
Γκρι με κίτρινο πάει. Γκρι με μπλε πάει. Γκρι με κόκκινο πάει… Όλα πάνε δηλαδή, όρεξη να έχεις… Όρεξη για ζωή. Το αντίδοτο στον φόβο του θανάτου είναι η όρεξη για ζωή, το προσωπικό νόημα που θα επενδύσει ο καθένας μας στην καθημερινότητά του, στις σχέσεις μας, στις δράσεις μας, στις απλές καθημερινές μας πράξεις.
Αλίμονο όχι σε όσους φοβούνται τον θάνατο, αυτό είναι φυσιολογικό, αλίμονο σε όσους δεν βρίσκουν νόημα στην ζωή τους…
Αλλά αυτή είναι μια ακόμα μεγάλη συζήτηση…

 ~~~~~~~~

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.